درآمدی بر رویکرد روش‌شناختی پیر بوردیو به مفهوم سرمایه فرهنگی

مقاله حاضر به ارایه روش تحقیق به‌کار رفته از سوی پیر بوردیو در حوزه سرمایه فرهنگی اختصاص یافته است. سرمایه فرهنگی به‌ معنای فرهنگی است که از نظر اجتماعی همانند سرمایه عمل می‌کند. سرمایه‌ای که کارکرد اصلی‌اش مشروعیت‌بخشی سلطه از طریق اعمال خشونت نمادین، یعنی، توانایی استمرار روابط سلطه است. دغدغه اصلی نگارنده در انتخاب موضوع تاکید بر به‌کارگیری روش‌های کمّی در حوزه تحقیقات علوم اجتماعی در ایران بوده است. گویی تنها تحقیقی از نظر دانشگاهی معتبر است که با آمارهای استنباطی پیچیده همراه باشد و تحقیق این است و جز این نیست. وارثان les heritiers (1964)، تمایز distinction (1979)، و فقر جهان misere du monde (1993) سه اثر مطرح در حوزه سرمایه فرهنگی‌اند که در این مقاله از منظر روش‌شناختی، با روش اسنادی به آن‌ها پرداخته می‌شود.یافته‌های این بررسی حاکی از آن است که بوردیو در آثار خود تنها به بحث نظری درخصوص مفهوم سرمایه فرهنگی اکتفا نکرده بلکه با به‌کارگیری روش‌های متنوع تحقیق کمّی و کیفی و استناد به پژوهش‌های ملموس و ذکر مثال‌های مشخص به ‌آن پرداخته است.عمده‌ترین ویژگی منتسب به روش او ساختارگرایی برساخت‌گرا است که در آن نقش عاملان از یک‌سو و ساختارهای اجتماعی از سوی دیگر به‌چالش کشیده شده‌اند.