تحول مفهوم سوژه و نسبت آن با امر اجتماعی در رویکرد کریستوا

هدف اصلی این مقاله ارائه الگویی از سیر تحول سوژه مدرن (با تاکید بر نظریات دکارت و کانت) به سوژه پساساختارگرا و پسامدرن با توجه به دو بعد یکپارچگی و خودبنیادی سوژه در معنای کلاسیک آن و همچنین بررسی نسبت سوژه با امر اجتماعی در رویکرد نظری ژولیا کریستوا است. سویه های اجتماعی نظریه کریستوا، او را از دیگر پساساختارگرایان و پیش گامان نظری خود جدا می سازد. در این بررسی نظری به این مسئله می پردازیم که چگونه کریستوا به کشف ساختارهای ناهمگون در عرصه زبان، سوژه و جامعه در یک کلیت نظری می پردازد و چگونه از طریق مرکزیت زدایی در هر یک این عرصه ها به بازیابی ابعاد اجتماعی، روانی و زبانی سوژه نائل می شود. در نهایت، این مقاله به لزوم پیوند امر نشانه ای و نمادین درهر یک از سطوح اجتماعی، روانی و زبانی و دررابطه پویای ذهن و زبان و جامعه می پردازد و شرح می دهد چگونه مباحث نظری مرتبط با جای گشت نظام های نشانه ای و نمادین می تواند راهگشای تبیین گفتمان هویتی و اجتماعی باشد.

transformation of the subject and its relationship with social” based on kristeva’s approach

the main purpose of this article is to provide a model of transformation process from modern subject (with emphasis on descartes and kant theories) to post structural and postmodern subject considering the integration and autonomy dimensions of the subject in its classical meaning and also to study the relationship between subject and social in theoretical approach of julia kirsteva .social aspects of kirsteva’s theory set her apart from the other post structuralists and theoretical pioneers. in this theoretical study, we discuss how kristeva discovers heterogeneous structures in fields of language, subject, and society in a theoretical pattern, and how she restores, the social, psychological, and linguistic dimensions of the subject via decentralization in each of these areas. this decentralization is understood by emphasis on concepts such as &semiotic& at the linguistic and philosophical levels, &revolt& and &other& at the social level,and &unconscious& at the psychological level. this article finally discusses the necessity of accompanying the semiotic and the symbolic at each level of the social, psychological, and linguistic and in the dynamic relationship of mind, language, and society. it also explains how theoretical issues related to transposition of semiotic and symbolic systems can pave the way of explanation of social and identical discourses.