ناجنبش زنان و تغییر در مناسبات اجتماعی در ایران

پژوهش حاضر به بررسی پدیده ناجنبش زنان و چگونگی عملکرد آن در جامعه ایران می‌پردازد. این پژوهش با استفاده از نظریه «میکروفیزیک قدرت» میشل فوکو از یک‌سو و نظریه «پیشروی آرام» آصف بیات از سوی دیگر، درصدد است تا نشان دهد چگونه این ناجنبش مناسبات اجتماعی را در ایران بعد از انقلاب 57 تغییر می‌دهد. پرسش پیش روی پژوهش حاضر این است که ناجنبش زنان از چه طرقی و با اتخاذ چه روش‌هایی به تغییر مناسبات اجتماعی در ایران نظر دارد؟ این پژوهش پس از طرح بحثی در خصوص مفهوم و شاخصه‌های ناجنبش‌های اجتماعی و بررسی شاخصه‌های تغییر در مناسبات اجتماعی در ایران، این یافته را به‌عنوان نتیجه بحث مطرح می‌سازد که ناجنبش زنان در ایران، از طریق میکروفیزیک قدرت و تاکید بر بدن و با استراتژی پیشروی آرام و سیاست حضور، درصدد تغییر در مناسبات اجتماعی است. در نوشتار حاضر، وضعیت خانواده و سبک زندگی به‌عنوان شاخصه‌های تغییر مناسبات اجتماعی در نظر گرفته‌شده‌اند.

Women’s Non- Movement in Iran and the Shift in Social Relations

This paper deals with the women’s nonmovement and how it operates in Iran society. Using the theory of “microphysics of power”, constructed by Michael Foucault, and also Asef Bayat’s theory of “quiet encroachment”, this study attempts to indicate how this nonmovement has been able to change the  social relations of Iran since the 1970 revolution. The key issue is that on what ways and methods this nonmovement can overcome to the social relations. By investigation of the concepts and characteristics of social nonmovements, and the characteristics of change in the social relations in Iran, it was deduced that the women’s nonmovement could have changed the social relations via microphysics of power and emphasis on women’s body based on the strategies of quiet encroachment and presence policy. Herein, the family structure and life style in Iranian society were considered as the parameters affecting the social relations.