تاثیر تنش شوری بر میزان فعالیت آنتی اکسیدان ها و رشد گیاهچه در ژنوتیپ های مختلف گلرنگ

تنش شوری یکی از مهمترین تنش های غیر زنده در مناطق خشک و نیمه خشک می باشد. به منظور ارزیابی اثر تنش شوری بر فعالیت آنزیم های آسکوربات پراکسیداز، سوپر اکسید‌دیسموتاز و رشد گیاهچه در ژنوتیپ های مختلف گلرنگ، آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در سال 1391 در گلخانه دانشگاه صنعتی اصفهان انجام شد. فاکتورهای آزمایشی شامل شش ژنوتیپ گلرنگ (اراک، اصفهان، خراسان، کوسه c111، ac-stirling و saffire) و پنج سطح شوری شامل صفر (شاهد)، 50 ، 100، 150 و 200 میلی مولار نمک طعام بود. نتایج آزمایش نشان داد که با افزایش شدت تنش شوری میزان فعالیت هر دو آنزیم (آسکوربات پراکسیداز، سوپر اکسید‌دیسموتاز) افزایش پیدا کرد که این افزایش بسته به ژنوتیپ متفاوت بود. در سطح شوری 200 میلی مولار، فعالیت این آنزیم ها(آسکوربات پراکسیداز و سوپر اکسید ‌دیسموتاز) کاهش پیدا کرده است. در تیمار شاهد، ژنوتیپ اصفهان با میزان فعالیت های آنتی-اکسیدانی آسکوربات پراکسیداز، 91جذب بر گرم ماده تر وسوپر اکسید‌دیسموتاز 16/99 جذب بر گرم ماده تر دارای بیشترین فعالیت و ژنوتیپ ac-stirling با فعالیت 58 جذب بر گرم ماده تر (آسکوربات پراکسیداز) و 39 جذب بر گرم ماده تر ( سوپر اکسید‌دیسموتاز) دارای کمترین فعالیت بوده است. همچنین، ژنوتیپ اصفهان از نظر صفات مربوط به رشد گیاهچه ای( طول ریشه چه، طول ساقه چه، وزن خشک و تر ریشه چه و ساقه چه) بالاترین و ژنوتیپ ac-stirling دارای پایین ترین میزان بودند. به طور کلی، ژنوتیپ اصفهان می تواند به عنوان یک ژنوتیپ احتمالی سازگار به تنش شوری در برنامه های اصلاحی بکار گرفته شود.