تغییرات میزان ماده موثره گیاه ماریتیغال (Silybum marianum)در تنش خشکی

تنش خشکی نه تنها رشد و نمو گیاهان را کاهش می‎دهد، بلکه موجب تغییر در مسیر برخی از فرآیندهای متابولیسمی نیز می‎گردد. این تغییرات می‎تواند گیاه را در مقابل استرس مقاوم سازد. در واقع سازش با خشکی به واکنش‎هایی نیاز دارد تا از طریق آن فرآیندهای متابولیسمی اولیه ادامه پیدا کند و گیاه را برای مقابله با آن آماده کند. معمولا در شرایط تنش خشکی تولید مواد موثره به دلیل جلوگیری از اکسیداسیون درون سلولی افزایش می‎یابد. در این آزمایش به منظور بررسی تاثیر تنش خشکی بر تغییرات میزان ماده موثره گیاه ماریتیغال، پژوهشی به صورت گلدانی و مزرعه ای اجرا شد. آزمایش بخش اول در قالب طرح کامل تصادفی با 4 سطح تنش خشکی (پتانسیل آب خاک 33/0-، 4-، 8- و 12- بار) انجام شد. بخش دوم به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با 5 تیمار تنش خشکی (پتانسیل آب خاک 33/0-، 4-، 8- و 12- و15- بار) و هر یک شامل 4 کرت اجرا گردید. بر اساس نتایج این آزمایش تحت تاثیر تنش خشکی میزان سیلی‎بین، سیلی‎مارین و درصد روغن بطور معنی‎داری تغییر نمود. در آزمایش گلدانی بیشترین میزان سیلی‎بین a، b و کل مربوط به تیمار پتانسیل آب خاک 4- بار بود در حالی که در آزمایش مزرعه‎ای بیشترین میزان مربوط به تیمار 12- بار بود. بیشترین میزان سیلی‎مارین و درصد روغن در هر دو آزمایش گلدانی و مزرعه‎ای مربوط به تیمار پتانسیل آب خاک 4- بود. بنابراین بطور کلی می‎توان عنوان کرد تیمار پتانسیل آب خاک 4- بار بهترین تیمار تنش رطوبتی جهت افزایش مواد موثره گیاه ماریتیغال است و شرایط مزرعه‎ای و گلدانی در مقاومت این گیاه به تنش خشکی بی‎تاثیر بود.