بررسی اثر دی‌اکسید‌تیتانیوم نانو و غیر نانو بر گلدهی و برخی صفات مورفوفیزیولوژیک و بیوشیمیایی گل محمدی (rosa damascena) تحت رژیم‌های مختلف آبیاری

تنش‌های گوناگون محیطی از مهم‌ترین علل ایجاد مشکلات متعدد در تولیدات کشاورزی می‌باشند و تنش خشکی یکی از این تنش‌ها است. با توجه به نقش نانو ذرات در بهبود عملکرد و مقاومت بیشتر گیاهان به تنش های محیطی این آزمایش روی گل محمدی (rosa damascena) به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در سه تکرار در گلخانه‌های علوم باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در بهار و تابستان 1397 اجرا شد. تیمار‌های آزمایش شامل 2 رژیم آبیاری ( هر سه روز (شاهد)، و شش روز) و پنج سطح تیتانیوم (0 (شاهد، عدم استفاده از تیتانیوم)، 15 پی‌پی‌ام دی‌اکسید‌تیتانیوم، 30 پی‌پی‌ام دی‌اکسید‌تیتانیوم، 15 پی‌پی‌ام نانو دی‌اکسید‌تیتانیوم، 30 پی‌پی‌ام نانو دی‌اکسید‌تیتانیوم) بود. نتایج نشان داد اگرچه برهمکنش دو تیمار رژیم‌های آبیاری و دی‌اکسید‌تیتانیوم بر هیچ یک از صفات مورفولوژیک اندازه گیری شده معنی‌دار نشد اثر ساده رژیم‌های آبیاری بر وزن خشک ریشه در سطح احتمال 5% و بر وزن خشک گل، تعداد گل و قطر ساقه در سطح احتمال 1% اثر معنی دار داشت. به این ترتیب سطح 15 پی‌پی‌ام نانو دی‌اکسیدتیتانیوم با 0.23 % بیشترین عملکرد اسانس را داشت. نشت الکترولیت سلول‌های برگی در تیمار 3 روز دور آبیاری 49% و در تیمار 6 روز دور آبیاری 58.9 % مشاهده شد. بیشترین مقدار نشت الکترولیت در بین تیمارهای تیتانیوم در تیمار عدم محلول پاشی با تیتانیوم به میزان 68% و پس از آن در تیمار 30 پی‌پی‌ام دی‌اکسیدتیتانیوم به میزان 62.9 % بود. افزایش فاصله بین آبیاری‌ها منجر به افزایش فنل کل و کاهش هدایت روزنه‌ای شد. به طوریکه با افزایش فاصله آبیاری از 3 به 6 روز مقدار فنل کل 17% زیاد شد. در بین سطوح تیتانیوم بیشترین مقدار فنل کل (1.13 میلی گرم بر گرم) در تیمار 15 پی‌پی‌ام نانو دی‌اکسیدتیتانیوم و بیشترین هدایت روزنه‌ای در تیمارهای حاوی نانو ذرات تیتانیوم یعنی دو تیمار 15 و 30 پی‌پی‌ام نانو دی‌‌اکسید‌تیتانیوم مشاهده شد. به طور کلی کاربرد تیتانیوم در همه سطوح استفاده شده به ویژه در سطح 15 پی‌پی‌ام نانو دی‌اکسیدتیتانیوم در بهبود صفات رویشی و فیزیوشیمیایی گل محمدی موثر بود.

Effect of nano and balk titanium dioxide on flowering and morphophysiological traits of Rosa damascena under different irrigation regimes

Various environmental stresses are one of the most important causes of many problems in agricultural production and drought stress is one of these tensions. Considering the role of nanoparticles in improving the yield and resistance of plants to environmental stresses, this experiment was conducted on Rosa damascena as a factorial experiment based on a completely randomized design with three replications was performed in the greenhouses of the Faculty of Agriculture of Ferdowsi University of Mashhad in spring and summer of 1397. The treatments consisted of two irrigation regimes (every three days (control), and every six days) and five levels of titanium (0 (control, no titanium), 15 ppm titanium dioxide, 30 ppm titanium dioxide, 15 ppm nanotitanium dioxide, 30 ppm nanotitanium dioxide). The results showed that although the interaction of two treatments of irrigation and titanium dioxide regimes on any of the morphological traits was not significant, the simple effect of irrigation regimes on root dry weight, flowers dry weight, number of flowers and Stem diameter had a significant effect. Thus, the level of 15 ppm nanotitanium dioxide with 0.23% had the highest essential oil yield. The electrolyte leakage was observed at 49% for 3 days of irrigation and 58.9% for 6 days irrigation intervals. The highest amount of electrolyte leakage was in control (68%) and then in 30 ppm titanium dioxide treatment (62.9%.). Increasing the distance between irrigation resulted in increased total phenol and reduced stomatal conductance. among the titanium levels, the highest total phenol (1.13 mg / g) was observed in 15 ppm nanotitanium dioxide treatment and the highest stomatal conductance was observed in 15 and 30 ppm nano titanium dioxide treatments. In general, the use of titanium at all levels used, especially in the 15ppm nano titanium dioxide, was effective in improving the vegetative and physiochemical properties of Rosa damascena