دیدگاه پزشکان عمومی شهر قزوین از اثربخشی برنامه‌های آموزش مداوم

زمینه و هدف: آموزش مداوم طی سال های اخیر با چالش هایی مواجه بوده است. بیشتر مطالعات، اثربخشی برنامه های برگزارشده را متوسط ارزیابی نموده اند؛ بنابراین با توجه به اهمیت موضوع و پیشینه تحقیقات به آسیب شناسی آموزش مداوم کنونی به روش کیفی از دیدگاه پزشکان عمومی پرداخته شد.روش بررسی: این پژوهش در سال 1394 با رویکرد کیفی، در میان جامعه ی پژوهش پزشکان عمومی قزوین با نمونه گیری مبتنی بر هدف تا اشباع داده ها و روش جمع آوری اطلاعات با بحث گروهی متمرکز انجام شد. تمامی گفتگوها ضبط شدند. تجزیه و تحلیل داده ها به روش تحلیل محتوای استقرایی انجام شد.یافته ها: 23 نفر در سه بحث گروهی متمرکز شرکت داشتند. تحلیل داده ها، منجر به استخراج 6 درون مایه، 22 طبقه، 51 زیر طبقه، و 67 راه حل پیشنهادی گردید. درون مایه شرکت کنندگان (2 طبقه)، مدرسین (3 طبقه)، سیاست گذاری (5 طبقه)، طراحی (4 طبقه)، موضوع (3 طبقه) و محتوا (2 طبقه) نمایان شدند. در طبقه شرکت کنندگان: مشکلات پایه ای یادگیری و انگیزه پایین پزشکان؛ در طبقه مدرسین: نداشتن بیان خوب، ناآشنایی با مشکلات پزشکان، فراموش شدن هدف؛ در سیاست گذاری: دخیل نبودن نظرات پزشکان، انگیزه پایین دانشگاه ها در برگزاری باکیفیت برنامه ها، زیرساخت نامناسب آموزش ها، زمان نامناسب برگزاری، جدایی دفتر آموزش مداوم از پزشکان، عدم توجه به نتایج ارزشیابی ها و عدم اطلاع مدرسین از نتایج آن ها؛ در طراحی: عدم استفاده از فناوری مناسب، هم سطح نبودن گروه هدف و کسل کننده بودن؛ در موضوع: متناسب نبودن موضوعات با نیازها، عدم تمرکز روی موضوع برنامه، متنوع نبودن موضوعات؛ در محتوا: عدم تعیین اولویت ها در تولید محتوا، کاربردی و به روز نبودن محتوای برنامه ها، بومی و ملموس نبودن محتوا و عدم هماهنگی بین مدرسین در ارایه محتوا بود.نتیجه گیری: تمامی مراحل آموزش مداوم از نیازسنجی تا ارزشیابی برنامه ها نیاز به بازنگری و مداخله دارد. توجه به افزایش توانمندی های مدرسین، تطابق اهداف آموزش با نیازهای پزشکان، بازنگری روش های آموزشی مورداستفاده، ارایه ی بازخورد ساختارمند به برگزارکنندگان و مدرسین ضروری است. همچنین به کارگیری شاخص های واقعی تر جهت ارزشیابی برنامه ها همچون بهبود عملکرد بالینی پزشکان باید مدنظر قرار گیرد.