تجربه سال آخر دانشجویان کارشناسی پرستاری در محیط های بالینی: فخر حرفه ای

زمینه و هدف: یادگیری در محیط های بالینی بخش مهمی از برنامه ی آموزشی دانشجویان پرستاری به شمار می آید. تعامل موثر و پویای دانشجویان با اعضای تیم مراقبت سلامتی، مربیان، محیط های بالینی و عناصر آن منجر به تکامل حرفه ای آن ها می گردد. هدف این مقاله، گزارش بخشی از یک مطالعه ی اصلی بود که به توصیف تجارب سال آخر دانشجویان کارشناسی پرستاری در محیط های بالینی پرداخته بود .روش بررسی: در این مطالعه ی کیفی، دوازده دانشجوی کارشناسی پرستاری شاغل به تحصیل در دو دانشکده ی پرستاری و مامایی بزرگ تهران و دو دانش آموخته ی جدید کارشناسی پرستاری با نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. داده های مطالعه از طریق مصاحبه عمیق نیمه ساختار یافته در دوره ی کارآموزی های بالینی جمع آوری، با روش نظریه ی پایه ی استراس و کوربین (1998) مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: فخر حرفه ای با سه طبقه ی فرعی کفایت حرفه ای، پذیرش از سوی دیگران و تمرین حرفه ای شدن تظاهر نمود. فخر حرفه ای، تجربه ای بود که در شرکت کنندگان مطالعه غالبا از اواخر برنامه ی آموزشی همزمان با نیمسال ششم یا هفتم تحصیلی آغاز و توسعه پیدا کرد. دانشجویان ضمن کسب قابلیت های فردی و شایستگی های حرفه ای لازم، به جهت حضور طولانی در محیط های بالینی برای تعامل و ارتباط با بیماران و اعضای تیم مراقبت فرصت کافی پیدا می کردند. این مساله پذیرش آن ها را از سوی اعضای تیم مراقبت تسهیل نمود. همچنین آن ها در این مرحله از دوره ی آموزشی در یافتند که باید خود را برای حضور در محیط های واقعی کار آماده نمایند.نتیجه گیری: فخر حرفه ای تجربه ای بود که غالب شرکت کنندگان مطالعه در سال آخر برنامه ی آموزشی، همزمان با برنامه ی کارآموزی در عرصه احساس نمودند. بازنگری مجدد در فلسفه، رسالت و اهداف برنامه ی کارآموزی در عرصه (اینترشیپ)، اصلاح و اجرای صحیح آن در عمل می تواند آثار و پیامد های مثبت و سازنده ای در تجربه ی اجتماعی شدن و گذر نقشی دانشجویان کارشناسی پرستاری بر جای گذارد. پیشنهاداتی برای بهبود تجارب بالینی در سال آخر برنامه ی آموزشی دانشجویان ارایه گردیده است.