روان‌سنجی مقیاس سنجش نگرش به سرقت علمی بر اساس الگوی رفتار برنامه‌ریزی‌شده در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران

زمینه و هدف: سرقت علمی به عنوان یک پدیده در حال رشد، به حیثیت موسسات آموزشی و ارتباطات بین مدرس و فراگیر آسیب رسانده و سبب ایجاد موانعی جهت یادگیری می شود. این مطالعه باهدف اعتبارسنجی مقیاس سنجش نگرش به سرقت علمی انجام گرفت.روش بررسی: این مطالعه بر روی200 نمونه از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران درسال 1395 صورت گرفت. ابزار اولیه 29 سوالی از مطالعات قبلی اقتباس شده بودکه پس از کسب اجازه از نویسنده ی اصلی، به زبان فارسی ترجمه شد. سپس نمره ی تاثیر آیتم، شاخص روایی محتوی، نسبت روایی محتوی با قضاوت 10 متخصص؛ و روایی سازه آن با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی مورد ارزیابی قرارگرفت. پایایی ابزار از نوع تجانس درونی به وسیله ی محاسبه ی آلفای کرونباخ و پایایی ثبات به کمک آزمون باز آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: بر اساس شاخص ضریب تاثیر بالای 1.5 و شاخص روایی محتوای بالای 0.62 و نسبت روایی بالای 0.7، تعداد 22 سوال در ابزار حفظ شد. بر پایه ی تحلیل عاملی اکتشافی نیز تمامی این 22 سوال در ابزار باقی ماندند. با در نظر گرفتن ارزش ویژه بالای 1 ، چهار عامل نگرش مثبت به سرقت علمی ، نگرش منفی به سرقت علمی ، هنجارهای نرمی و کنترل رفتاری درک شده استخراج گردید. این مقیاس قادر به پیش بینی 55.847% از تغییرات کل مقیاس بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه شاهد مناسبی در خصوص استحکام ساختار عاملی و پایایی ابزار سنجش نگرش به سرقت علمی است که می تواند جهت ارزیابی نگرش دانشجویان در دانشگاه ها و سایر موسسات آموزشی مورداستفاده قرار گیرد.