بررسی و تحلیل وضعیت معاصرسازی بناهای معاصر (1320 الی 1345) در کلانشهر تهران

اهداف: در محلات تهران بناهای مختلفی از دوران معاصر به‌جای مانده است که کارکردهای اصلی خود را از دست داده‌ و متروکه‌ماندن و عدم استفاده مناسب از آن‌ها، موجب تخریب هرچه بیشتر آنها می‌شود. امروزه بناهای تاریخی دیگر نمی‌توانند مانند گذشته مورد استفاده قرار گیرند و با تغییر کاربری ابنیه تاریخی از مرگ حتمی، نجات می‌یابند و مفهوم معاصرسازی تمامی این دستاوردها را در نظر دارد. روش ها: در این مطالعه محدوده زمانی مربوط به خانه‌های سنتی واقع در محلات شهر تهران در دوره زمانی 1320 الی 1345 ه.ش است که اکثر خانه‌ها مربوط به هسته مرکزی تهران و اطراف و همسایگی خیابان‌های انقلاب، ولیعصر، کریم‌خان زند و غیره هستند.  تکنیک‌های مورد استفاده در روش کاربردی این پژوهش به منظور معاصرسازی بناهای تاریخی مدرن، تهیه و تکمیل پرسشنامه، استفاده رویکرد مدل‌سازی ساختاری تفسیری (ism) و تکنیک رگرسیون خطی است. یافته ها: از میان 42 شاخص مورد مطالعه در پنج بعد کالبدی-ساختاری، ادراکی، عملکردی، اجتماعی-اقتصادی و طبیعی-زیست‌محیطی، شاخص‌های حفظ ساکنین قدیمی، بهبود کیفیت مسکن، به‌کارگیری رنگ خاص، دسترسی آسان پیاده و غیره شرایط کاملاً نامناسبی از نظر اصول معاصرسازی در سطح بناهای تاریخی کلانشهر تهران ایفا می‌کنند. نتیجه گیری: چهار شاخص اصالت محله و حس تعلق، به‌کارگیری شکل خاص، وجود فعالیت‌های ضروری و قابل‌شناسایی بودن فضاها نسبت به سایر شاخص‌های مورد مطالعه دارای بالاترین و بهترین کیفیت از نظرگاه نظریه معاصرسازی است و دارای شرایط متوسط روبه بالا از نظر امتیاز به دست آمده هستند.

investigation and analysis of the state of contemporization of contemporary buildings (1941 to 1966) in tehran

which have lost their main functions, and their abandonment and lack of proper use causes them to be destroyed more and more. nowadays, historical buildings can no longer be used as in the past and by changing the use of historical buildings, they are saved from certain death, and the concept of contemporizing all these achievements is in mind. methods: in this study, the time range is related to the traditional houses located in the neighborhoods of tehran in the period from 1941 to 1966., most of the houses are related to the central core of tehran and the surrounding and neighborhood streets of elginab, waliasr, karim khan zand, etc. the techniques used in the applied method of this research in order to modernize modern historical monuments are preparing and completing the questionnaire, using the interpretive structural modeling (ism) approach and linear regression technique. findings: among the 42 indicators studied in the five physical-structural, perceptual, functional, socio-economic and natural-environmental dimensions, the indicators of preserving old residents, improving the quality of housing, using special colors, easy access on foot, etc. are completely inappropriate conditions in terms of the principles of modernization they play a role in the historical monuments of tehran metropolis. conclusion: the four indicators of neighborhood authenticity and sense of belonging, the use of a special form, the presence of necessary activities and the recognizability of spaces have the highest and best quality compared to other studied indicators from the point of view of the theory of contemporization, and they have medium-high conditions in terms of the points obtained.