مدل نظری معاصرسازی مبتنی بر مدیریت تعارض در بافت های تاریخی شهری؛ موردپژوهی: بافت تاریخی شهر ری

اهداف: بافت تاریخی شهری به مثابه سند زنده از تاریخ گذشتگان و عامل هویت جمعی، در عمل شاهد تعارض دو مفهوم «توسعه » و «حفاظت» است موضوعی که از چالش های نهادهای مسئول حفاظت به ویژه وزارت میراث فرهنگی و واحدهای تابعه و نهادهای مسئول توسعه نظیر شهرداری تهران و سازمان زیباسازی شهر تهران در اجرای طرح های حفاظت و معاصرسازی شهری است. یکی از چالش های اصلی برنامه ریزی بافت های تاریخی شهری، تقابل حفاظت با نیازهای معاصر ساکنان است. هدف اصلی پژوهش، تحلیل و مدیریت تعارضات فراروی برنامه ریزی بافت های تاریخی شهری است تا بتواند با ارائه یک الگوی مفهومی جدید، بستر تحقق رویکرد معاصرسازی شهری مبتنی بر تحلیل تعارض را فراهم نماید. ابزار و روش ها: پژوهش در چارچوب پارادایم کیفی‌ تدوین و داده‌های موردنیاز با استفاده از روش نمونه‌گیری گلوله‌برفی، تحلیل اسنادی و مصاحبه عمیق گردآوری شده است. تحلیل تعارضات فراروی برنامه ریزی بافت های تاریخی شهری در چارچوب نظریه زمینه‌ای و پیوند دو مفهوم مدیریت تعارض و معاصرسازی بر پایه راهبرد استدلال منطقی صورت گرفته است. یافته ها: ضعف و ناکارآمدی نظام برنامه ریزی حفاظت و مدیریت توسعه در بافت تاریخی در سطح تصمیم گیری، مهم ترین عوامل بروز تقابل نیروهای حفاظت و توسعه در این نواحی هستند؛ که در سطح عملیاتی منجر به ظهور تعارضات ثانویه می گردند. تحلیل ها حاکی از آن است که در صورت مدیریت این تعارضات، تلفیق دو انگاشت مدیریت تعارض و معاصرسازی در این نواحی امکانپذیر خواهد بود.نتیجه گیری: مدیریت و حل تعارض جریان های توسعه و حفاظت در بافت های شهری تاریخی، بستر تحقق توسعه تعاملی حفاظت گرا را که یکی از مولفه های اصلی معاصرسازی شهری است، فراهم می سازد. بنابراین حفظ ارزش ها در عین تامین نیازهای مدرن ساکنان امکان پذیر خواهد بود.

A Theoretical Model for Conflict Management-Driven Urban Contemporization in Urban Historic Areas; Case Study: Historic City of Rey

Urban historic areas as a living witness of the history of the past and the main factor in collective identity are dealing with dialectic conflict of development and conservation that leads to different types of conflicts especially secondary ones. Confrontation of conservation and contemporary needs of the residents is one of the challenging issues. So, this paper tries to analyze conflicts toward planning of urban historic in order to define a new conceptual framework for achieving conflict managementdriven urban contemporization.This study has been done based upon qualitative paradigm and the required data have been collected by using snowball sampling, document analysis and indepth interviews. Analyzing conflict toward planning of urban historic areas has been done based upon grounded theory and bridging conflict management and urban contemporization done based on logical argumentation.Findings show that the weakness of conservation planning and management system of the historic areas and the inefficiency of planning and management system of development in such areas at decisionmaking level are the main factors in the confrontation of development and conservation that lead to the emergence of secondary conflicts at operational level. In case of conflict management, it will be possible to combine two concepts of conflict management and urban contemporization.Managing conflict between development and conservation can be resulted in achieving conservationled integrative development as a factor of urban contemporization. Therefore, protecting heritage values along with supplying modern needs of residents can be achievable.