روشﻫﺎی ﻋﺪدی ﺑﺮای ﺗﻮﺿﯿﺢ اﻟﮕﻮی ﮐﺎرﺑﺮد رﻧﮓ در ﻣﻘﺮﻧﺲﻫﺎی دوره ﺻﻔﻮی

در ﻣﻌﻤﺎری ایراﻧﯽ، آرایهﻫﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺟﺪاﻧﺎﭘﺬیر ﻓﺮﻣﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪای ﮐﻪ در ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻮارد از ﻧﻈﺮ ﺑﺼﺮی ﺑﺨﺶ ﻋﻈﯿﻤﯽ از ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻓﺮم را ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص ﻣﯽدﻫﻨﺪ، یکی از ﻣﻬﻢﺗﺮین آرایهﻫﺎ در ﻣﻌﻤﺎری ایران ﻣﻘﺮﻧﺲ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻫﻨﺪﺳﻪ و ﻓﺮم ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻧﻘﻄﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ آرایهﻫﺎی ﻣﻌﻤﺎری این ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاین ﺑﺮرﺳﯽ ﻫﻤﻪﺟﺎﻧﺒﻪ آن ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ در راﺳﺘﺎی ﺗﻮﻟﯿﺪات اﻣﺮوزی ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﻓﺮم ﺑﺎ ﻫﻮیت، ﺿﺮوری اﺳﺖ. یکی از ﺟﻨﺒﻪﻫﺎی ﻣﻬﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺮرﺳﯽ در آرایه ﻣﻘﺮﻧﺲ، رﻧﮓ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ در ﻫﺮ ﻣﻘﺮﻧﺲ ﺑﻪ اﻫﻤﯿﺖ آن ﺑﻪ ویژه در ﺷﯿﻮه ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﯽ آن ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮیم. رﻧﮓ ﺑﻪﻋﻨﻮان یکی از ویژﮔﯽﻫﺎی ﻣﻬﻢ ﻓﺮم در ادراک دیداری آﺛﺎر ﻣﻌﻤﺎری و ﺑﻪﻃﺒﻊ دﺳﺘﻪﺑﻨﺪی ﻫﻢﺧﺎﻧﻮادﮔﯽﻫﺎی آﻧﻬﺎ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ ایفا ﻣﯽﮐﻨﺪ. این ﭘﺎراﻣﺘﺮ ﻣﻬﻢ در ﻓﺮم، از ﺳﺎیر ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎیی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﮑﻞ، ﺟﻨﺲ یا ﺑﺎﻓﺖ ﻣﺴﺘﻘﻞﺗﺮ اﺳﺖ زیرا در ارﺗﺒﺎط ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺑﺎ ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎی ﻏﯿﺮﺑﺼﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎزه ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺎ آزادی ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﯽﺗﻮان آن را در ﻓﺮمﻫﺎی اﻣﺮوز ﻣﻌﻤﺎری ﻣﺸﺎرﮐﺖ داد. این ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﯿﻮه ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﯽ رﻧﮕﯽ در ﻣﻘﺮﻧﺲﻫﺎی ﻣﻌﻤﺎری ایراﻧﯽ در دوره ﺻﻔﻮی ﺳﻌﯽ دارد اﻟﮕﻮی رﻧﮕﯽ در ﺑﺎﻓﺖﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻠﻖ ﻓﺮمﻫﺎیی اﺻﯿﻞ در ﻣﻌﻤﺎری اﻣﺮوز ایران را ارایه دﻫﺪ و از ﻃﺮیق ﺳﻨﺠﺶ ﮐﻤﯽ ﻓﺮﮐﺎﻧﺲﻫﺎی رﻧﮕﯽ، ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﻣﻘﺎیسه آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ، ﺷﺎﺧﺺﻫﺎی ویژه رﻧﮕﯽ و ﻫﻮیتﺑﺨﺶ ﺑﻪﺻﻮرت ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺨﺮاج ﮐﻨﺪ. در ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ دادهﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﮔﺮدآوری ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺮای ﺗﺤﻠﯿﻞ آﻧﻬﺎ دو ﺷﯿﻮه دیداری و ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ای دیجیتالی ﺑﺎ ﻧﺮم اﻓﺰارﻫﺎی ویژه ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺖ و ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﺪلﺳﺎزی رایانهای و ﺳﭙﺲ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻨﻄﻘﯽ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﺤﺘﻮا، ﻧﺘﺎیجﻧﻬﺎیی ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪﻧﺪ.