بررسی سیر گفتمان امویان بعد از حادثه کربلا براساس نظریه لاکلا و موفه

واگرایی و عدم‌ سنخیت جریان اموی و اهل بیت(ع) بعد از کربلا زمینه‌های تقابل گفتمانی را در ابعاد گفتاری و عملی  افزایش داد، این امر از یک سو به تغییر ساختارگفتمان هژمونی یافته امویان انجامید و از سویی دیگر منجر به تعمیق دستاوردهای قیام کربلا شد. در پژوهش حاضر تلاش بر آن است تا ضمن ارائه کنش‌های امویان دررویارویی با اسراء کربلا، با استفاده از نظریه گفتمانی لاکلا و موفه که ابعاد گفتمان را گفتاری و رفتاری می‌داند به این پرسش ‌ها پاسخ داده شود که در تقابل دو جریان مذکور چه عللی منجر به تغییر رویه گفتمان حاکم شده و گفتمان حاکم برای برون‌رفت از این چالش چه شیوه‌های اتخاذ می‌کند؟ یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد درهم ریختگی ثبات معنای گفتمان اموی در فضای رقابتی با گفتمان اهل ‌بیت(ع) بعد از کربلا موجب بی‌قراری گفتمان اموی و تغییر رویه از گفتمان مسلط به گفتمان تعامل و مماشات جهت برون رفت از چالش ‌های مورد تهدید حاکمیت شد.