بیولوژی مولکولی آمینوگلیکوزیدها و ارتباط ژن‌های آنزیم‌های تغییردهنده آمینوگلیکوزیدی با بروز مقاومت

اهمیت بالینی آمینوگلیکوزیدها از آن جهت است که علیه طیف وسیعی از باکتری های هوازی خصوصاً باکتری های گرم منفی، بسیاری از استافیلوکوک ها و برخی استرپتوکوک ها موثر می باشند و بیشترین کاربرد را در درمان عفونت های ناشی از باسیل های گرم منفی هوازی و بی هوازی اختیاری نشان می دهند. ترکیب یک آمینوگلیکوزید با یک عامل ضد دیواره مانند بتالاکتام و یا گلیکوپپتیدها ایجاد اثر سینرژیستی روی ایزوله های حساس نموده و می تواند در درمان عفونت ها موثر باشد. امروزه باکتری ها، مقاومت چندگانه ای را نسبت به برخی از آنتی بیوتیک ها ازجمله آمینوگلیکوزیدها نشان می دهند. مقاومت اکتسابی به آمینوگلیکوزیدها هم در باکتری های گرم منفی و هم در باکتری های گرم مثبت گزارش شده است. سه مکانیسم مقاومت شامل تغییر در جایگاه ریبوزومی اتصال دارو، کاهش در نفوذپذیری دارو و غیر فعال سازی آنزیماتیک دارو، مسئول مقاومت به آمینوگلیکوزیدها می باشند. بنابراین، شناسایی مکانیسم مقاومت آن و یافتن گروه های عاملی جدید در کاهش مقاومت حائز اهمیت می باشد.