بررسی تکوین بیضه نوزادان موش‌های صحرایی متولد از مادران تحت تیمار با داروی ماپروتیلین هیدرو کلراید

زمینه و هدف: ماپروتیلین هیدروکلراید یک مهارکننده باز جذب نوراپی نفرین است که جهت درمان افسردگی استفاده می گردد. در این تحقیق تاثیر ماپروتیلین هیدروکلراید بر تغییرات بافت بیضه و هورمون های گنادوتروپین و تستوسترون در نوزادان موش صحرایی متولد از مادران تحت تیمار با این دارو بررسی گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 40 سر نوزاد نر موش صحرایی نژاد ویستار از مادرانی که قبلاً در گروه های تجربی 1، 2 و 3 به ترتیب مقادیر 30، 60 و 90 میلی گرم بر کیلوگرم داروی ماپروتیلین هیدرو کلراید در دوره 21 روزه بارداری به صورت خوراکی دریافت کرده بودند به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد. گروه شاهد فقط حلال دارو (آب مقطر) دریافت کرد. بعد از پایان دوره 22 روزه نوزادی گروه ها وزن کشی، و خون گیری از قلب انجام شد و غلظت سرمی هورمون های fsh، lh و تستوسترون به روش رادیوایمونواسی اندازه گیری گردید. بیضه ها از بدن خارج، مقاطع بافتی تهیه و موردمطالعه قرار گرفت. یافته ها: مصرف داروی ماپروتیلین هیدرو کلراید در مقادیر 60 و 90 میلی گرم بر کیلوگرم نسبت به گروه کنترل باعث کاهش غلظت تستوسترون و افزایش غلظت lh در سطحp<0.05 شده است. میزان هورمون fsh بین گروه های تجربی و گروه کنترل اختلاف معنی داری نشان نداد. بررسی مقاطع بافتی نیز نشان می دهد تراکم اسپرم، تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت، اسپرماتید و لیدیگ در گروه های تجربی دریافت کننده مقادیر 60 و 90 میلی گرم بر کیلوگرم از دارو، کاهش معنی داری نسبت به گروه کنترل دارند. همچنین در گروه های تجربی با افزایش دوز، کاهش وزن بدن و بیضه ها در مقایسه با گروه کنترل مشاهده گردید.نتیجه گیری: مصرف ماپروتیلین هیدروکلراید در دوزهای 60 و 90 میلی گرم بر کیلوگرم به طور معنی داری باعث کاهش غلظت تستوسترون و تضعیف روند تولید سلول های اسپرماتوژنیک و افزایش غلظت هورمون lh می گردد.