اثر خستگی ناشی از دویدن با شدت و مدت زمان مختلف بر تعادل مردان جوان

هدف تحقیق بررسی اثر دویدن با شدت و مدت زمان متفاوت بر تعادل ایستا و پویا پس از شدت ها و مدت های متفاوت دویدن بود. 15 مرد فوتبالیست (سن 0.98 ±21.66 سال، وزن kg6.77±68.45، قد6.15±172.42) در تحقیق شرکت نمودند. ابتدا آزمون کانکانی و متغیرهای مربوط به فعالیت های هوازی، بی هوازی، ترکیبی، تناوبی بلند مدت و تناوبی فوق بیشینه اندازه گیری شد. سپس قبل و بعد از هر کدام از فعالیت های ورزشی آزمون تعادل y، سیستم امتیازدهی خطای تعادل و میزان درک تلاش به عمل آمد. تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج اثر منفی معنی داری بر تعادل در وضعیت دوپا روی سطح سخت پس از فعالیت های ورزشی نشان نداد (p< 0.05). اما تعادل ایستا روی سطح سخت و نرم در وضعیت تک پا و دوپا در یک خط بعد از تمامی فعالیت های ورزشی کاهش یافت (p< 0.05) و این کاهش بعد از فعالیت های بی هوازی، ترکیبی و تناوبی فوق بیشینه مشاهده شد(p< 0.05). تعادل پویا در هر سه جهت آزمون تعادلی y پس از فعالیت های ورزشی کاهش یافت و بیشترین کاهش در جهت قدامی پس از فعالیت بی هوازی مشاهده شد (p< 0.05). بنابراین، در ارزیابی تعادل جهت بررسی عملکرد ورزشی یا کاربرد درمانی باید اثر شدت و مدت فعالیت های ورزشی و شرایط ارزیابی تعادل مورد توجه قرار گیرد.