ارزیابی نقش سرمایه‌ اجتماعی در توسعه‌ی گردشگری روستایی با تاکید بر خانه‌های دوم

از دیدگاه برنامه‌ریزان توسعه، ابعاد متعدد سرمایه‌ها از قبیل سرمایه‌ی طبیعی، فیزیکی، انسانی، مالی و اجتماعی برای توسعه‌ی مناطق روستایی مورد نیاز است؛ ازاین‌رو، در چند دهه‌ی اخیر، مفهوم سرمایه‌ی اجتماعی به‌عنوان یک مفهوم فرارشته‌ای نقش مهمی در تحلیل‌های اجتماعی و اقتصادی توسعه‌ی روستایی به‌ویژه توسعه‌ی گردشگری مطرح شده و به نقش ساختارهای اجتماعی محلی از قبیل روابط متقابل، شبکه‌ها و نهادهای محلی، نگرش، انسجام و اعتماد تاکید دارد. هدف از این پژوهش بررسی نقش سرمایه‌ی اجتماعی در توسعه‌ی روستایی با تاکید بر گردشگری مبتنی بر خانه های دوم در منطقه‌ی روستایی دهستان حصار ولیعصر از توابع شهرستان بویین‌زهرا است. نوع تحقیق کاربردی و روش مورد استفاده، توصیفی-تحلیلی است و جمع‌آوری داده ها مبتنی بر استفاده از پرسش‌نامه و مصاحبه بوده است. روایی سوالات از طریق پرسش‌نامه‌ی پیش‌آزمون بررسی شده و پایایی آن نیز با استفاده از آلفای کرونباخ به میزان 0.8 محاسبه شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل عاملی بهره گرفته شده است. جامعه‌ی آماری تحقیق شامل 4 روستای دارای خانه های دوم گردشگری است که به علت در دسترس بودن همه‌ی خانواده‌ها از روش تمام‌شماری استفاده شده است. یافته ها نشان داد که نتیجه‌ی حاصل از تقلیل 35 متغیر، بیانگر 8 عامل استخراج شده بوده که 71.74 درصد از واریانس را تبیین می کند که نشان از رضایت‌بخش بودن تحلیل عاملی و متغیر های مورد بررسی است. در این بین عامل اول، یعنی عامل علاقه‌ی فردی و مشارکت با مقدار ویژه‌ی 4.06 را به خود اختصاص داده است و 11.61 درصد واریانس را تفسیر و توجیه می کند که بیشترین تاثیر را در زمینه‌ی گسترش گردشگری خانه‌های دوم و توسعه‌ی سرمایه‌ی اجتماعی روستایی در منطقه‌ی مورد مطالعه داشته است و کمترین عامل، مربوط به عامل تعصب است که مقدار ویژه‌ی این عامل 1.61 است که 4.60 درصد واریانس را محاسبه و توضیح می‌دهد.