ایران و مصر؛ تکرار سپیده‌‌دمان رسمی مناسبات سیاسی در غیاب الگوی ساختاری

اهمیت راهبردی روابط ایران و مصر در جایگاه دو قدرت مطرح در منطقه خاورمیانه و جایگاه ویژه این موضوع، با عنایت به تحولات ساختاری در نظام بین‌‌الملل و وقوع «داده‌‌های رویدادی» نظیر بیداری اسلامی، همواره بیش از گذشته طرف توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر درصدد پاسخ‌گفتن بدین سوال است: به‌رغم اینکه مناسبات سیاسی بین دو کشور روندی پرفرازونشیب داشته است، چرا روابط سیاسی میان آن دو رسماً برقرار نمی‌‌شود؟ در پاسخ به این سوال اصلی، فرضیه پژوهش بدین‌صورت مطرح می‌‌شود که خصلت کناکنشی حاکم بر روابط ایران و مصر که معرف نبود الگوی ساختاری در روابط دو کشور است، مانع برقراری مناسبات سیاسی رسمی بین دو طرف شده است. همسویی‌‌های مقطعی در عرصه سیاست خارجی دو کشور، اولویت وضع گذرا و کوتاه‌‌مدت منطقه‌‌ای و بین‌‌المللی در تصمیم‌‌گیری‌‌های خارجی و نبود اندیشه ساختاربخشی به نظام منطقه‌‌ای در قالب‌‌هایی نظیر اتحاد یا ایتلاف در سمت‌‌گیری‌‌های سیاست خارجی دو طرف از منظر راهبردی، ویژگی‌‌های اصلی خصلت کناکنشی روابط مذکور تلقی می‌‌شود. در نوشتار حاضر، نویسنده در تلاش است با استفاده از چارچوب نظری «جیمز روزنا» در طرح اتصال و به‌‌ویژه با تحلیل داده‌‌های رویدادی دهه 1990 و سال‌‌های نخستین دهه قرن بیست‌ویکم، فرضیه خود را ارزیابی کند.