قیام جبل الاخضر در عمان داخلی و نقش نظامی بریتانیا (دهه 50 میلادی)

با مرگ امام محمد بن عبدالله الخلیلی در سال 1954 و افزایش قدرت سلطان تیمور بن سعید از سلسله سلاطین ابوسعیدی در نتیجه حمایت همه جانبه  سیاسی و نظامی بریتانیا ،ساختار امامت سنتی به عنوان یک نیروی مستقل انتخابی ساکنان عمان داخلی پس از 1200 سال حیات پر فراز و نشیب اضمحلال یافت. شورشهای امام غالب بن علی بن هلال و برادرش طالب بن علی به منظور تجدید حیات سنت امامت در سال 1955، واکنشی در برابر این فرایند فروپاشی بود. نبرد اصلی چند ساله بنام جنگ ٱلْجَبَل ٱلْاَخْضَر(کوه سبز) یا جنگ عمان، سرنوشت این  قیام سیاسی دینی را تعیین نمود که هدف اصلی این نوشتار می باشد. عملکرد استعمار بریتانیا در ایجاد عقب ماندگی و تشدید بحران های اجتماعی و وابستگی دولتهای مرکزی همواره یکی از عوامل اصلی اعتراضات مردم در سرزمین عمان و مسقط بوده است. به طور رسمی سلطان نشین عمان یک کشور مستقل  محسوب می شد، اما در حقیقت مستعمره بالفعل بریتانیا بود.به این ترتیب،دولت های متوالی بریتانیا مسئول شرایط اسفبار سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بودند که رعایای سلطان متحمل  می شدند و در انتها شورش مردمی را ایجاد کرد و به آن دامن زد. در جریان قیام مردم عمان به رهبری دستگاه امامت در دهه 50 میلادی، سربازان انگلیسی در تمامی عملیات سرکوبگرانه حضوری چشمگیر داشتند و در حقیقت با مداخله مستقیم آنان بود که مبارزات جبهه انقلاب عمان داخلی به شکست انجامید. بخشی از ادوات و نیروهای زبده انگلیسی از پایگاه های خارجی و مستعمرات بریتانیا تامین گشت و در یک نبرد نابرابر  زمینی و هوایی،  قیام جبل الاخضر با وجود مقاومت شدید هوادران امام غالب بن علی الهنائی به ناکامی انجامید. شکست در نبرد جبل الاخضر، تبعات سیاسی و فرهنگی عمیقی را بر نهاد امامت گذارد و تدریجا نقش آفرینی عملی آن در عمان، محدود و بسیار کم رنگ گردید. 

the jabal al-akhdar uprising in internal oman and the british military role (1950s)

with the death of imam muhammad bin abdullah al-khalili in 1954 and the increase in power of sultan timur bin saeed from the abu saidi dynasty as a result of the comprehensive political and military support of britain, the structure of the traditional imamate as an independent force elected by the residents of oman after 1200 years of high life and he found decline. the revolts of imam ghalib bin ali bin hilal and his brother talib bin ali in order to revive the tradition of imamate in 1955 were a reaction against this process of collapse. the main battle of several years, called the battle of jabal akhzar (green mountain) or the war of oman, determined the fate of this political and religious uprising, which is the main purpose of this article. the performance of british colonialism in creating backwardness and aggravating social crises and dependency of central governments has always been one of the main factors of people’s protests in the land of oman and muscat. officially, the sultanate of oman was considered an independent country, but in fact it was a de facto british colony. in this way, the successive british governments were responsible for the miserable political, social and economic conditions that the sultan’s subjects suffered, and in the end, a popular uprising. created and fueled it. during the uprising of the omani people led by the imamate in the 1950s, british soldiers had a significant presence in all repressive operations, and in fact, it was with their direct intervention that the struggles of the internal omani revolutionary front were defeated. part of the equipment and british elite forces were supplied from foreign bases and british colonies, and in an unequal land and air battle, the jabal al-akhdar uprising failed despite the strong resistance of the supporters of imam ghalib bin ali al-hana’i. the defeat in the battle of jabal al-akhdar left deep political and cultural consequences on the institution of imamate and gradually its practical role in oman became limited and very dim.