اخوان المسلمین و سیاست خارجی ترکیه در قبال غرب آسیا

در سیاست خارجی دولت ترکیه، غرب آسیا جایی است که ناظران در این امر توافق دارند که عوامل عقیدتی بر محاسبات واقعی سیاست ارجحیت دارد. فعالیت سیاست خارجی ترکیه برای گسترش نقش کشور در منطقه تا حد زیادی با گرایش‌های اسلام‌گرایانه حزب عدالت و توسعه مرتبط است. در این نوشتار سیاست خارجی ترکیه با تمرکز بر روابط حزب عدالت و توسعه با اخوان‌المسلمین که مشخص کننده ماهیت سیاست خارجی این کشور از یمن تا مصر و لیبی است بررسی می‌شود. بنابراین این مقاله با روش توصیفی و تحلیلی و با بهره گیری از نظریه رئالیسم نئوکلاسیک به دنبال پاسخ گویی به این سوال است که بعد از وقوع تحولات موسوم به بهارعربی، چه مولفه هایی و چگونه موجب تغییر رفتار سیاست خارجی ترکیه به اسلام گرایی و  نزدیکی به اخوان المسلمین شده است؟  پاسخی که به سوال فوق به عنوان فرضیه مطرح می شود بدین گونه است که اولا پیوندهای ایدئولوژیک حزب عدالت و توسعه با اسلام اخوانی به عنوان مشهودترین مولفه باعث همراهی این دو بازیگر شده است ثانیا رفتار سیاست خارجی ترکیه در غرب آسیا نشان‌دهنده یک استراتژی بزرگ برای پاسخگویی به الزامات سیستمی و فرعی نئو عثمانی گرایی اردوغان در منطقه با کمک اخوان المسلمین بوده است. فهم الزامات سیستمی بیان شده نیازمند بهره گیری از متغیرهای چندگانه در چگونگی فهم و برداشت رهبران حزب عدالت و توسعه از تحولات منطقه، عوامل سیستمی و زیرسیستمی، استقلال استراتژیک به عنوان حداکثرسازی قدرت و موازنه‌سازی به‌عنوان به حداکثر رساندن امنیت ترکیه در معادلات غرب آسیا و تغییر رفتار سیاست خارجی ترکیه می باشد. 

muslim brotherhood and türkiye's foreign policy towards west asia

in turkey’s foreign policy, west asia is viewed as a region where ideological factors take precedence over practical political calculations. the country’s foreign policy activities aimed at expanding its role in the region are largely associated with the islamist tendencies of the justice and development party (akp). this paper examines turkey’s foreign policy with a focus on the relationship between the akp and the muslim brotherhood, which defines the nature of turkey’s foreign policy from yemen to egypt and libya. the study employs a descriptive and analytical method, utilizing neoclassical realism theory to address the question of how and which elements have led to a shift in turkey’s foreign policy towards islamism and closer ties with the muslim brotherhood following the arab spring. the hypothesis posits that, firstly, the ideological connections between the akp and the muslim brotherhood are the most evident factors facilitating cooperation between these two actors. secondly, turkey’s foreign policy behavior in west asia reflects a broader strategy to respond to systemic requirements and erdogan’s neo-ottomanism in the region, aided by the muslim brotherhood. understanding these systemic requirements necessitates considering multiple variables regarding how akp leaders perceive regional developments, systemic and sub-systemic factors, strategic autonomy as a means of maximizing power and balancing as a way to enhance turkey’s security within west asian dynamics.