بررسی فقهی حقوقی نامزدی پوششی در انتخابات(مطالعه موردی :ایران)

براساس قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران حکومت و حق ولایت از آن خداوند است که آن را از طریق مردم برای سعادت آنان به ودیعه نهاده است . اتکای به آرای عمومی و اداره کشور بر اساس رای مردم به صراحت در قانون اساسی بیان شده است .کاندیدا شدن در انتخابات حق اشخاص بوده و افراد  نیز باید اوصاف قانونی مقرر را داشته باشند و در چارچوب های حقوقی وارد انتخابات شده و ثبت نام نمایند. نامزد شدن در انتخابات به مثابه  تعهد و عقدی اجتماعی تلقی می شود.این تعهد وعقد  هم از قواعد عمومی قراردادها و هم از عقود اجتماعی باید تبعیت کند . بنابر این هرگاه شخص در بیان اراده اش جدی نباشد و حضورش صوری و مسبوق به تبانی با نامزد اصلی شرکت کننده در انتخابات باشد ساختار  عقد مخدوش است. تشکیل تعهد و توافق باید مبتنی بر اراده صریح و منجز بوده و به دور از ابهام باشد در غیر این صورت مساله احراز صلاحیت و استفاده از منابع عمومی نیز بلاوجه بوده و عقد دارای آثار قانونی و حقوقی نخواهد بود.

jurisprudential examination of cover candidacy in elections (case study: iran)

according to the constitution of the islamic republic of iran, the government and the right of guardianship belong to god, who has pledged it through the people for their happiness. relying on public opinion and governing the country based on the people’s vote is explicitly stated in the constitution. candidacy in elections is considered as a social commitment and contract. this commitment and contract must follow both the general rules of contracts and social contracts. therefore, if the person is not serious in expressing his will and his presence is formal and preceded by collusion with the main candidate participating in the election, the structure of the contract is distorted. the formation of an obligation and agreement must be based on an explicit and clear will and be far from ambiguity, otherwise the issue of qualification and use of public resources will be negligible and the contract will not have legal effects.