الگوهای تضاد و همکاری در روابط ایران و ترکیه در دوره دولت اردوغان در چارچوب سازه انگاری

ترکیه و ایران هردو از دیرباز جزو بازیگران قدرتمند منطقه ای هستند که تلاش می کنند قدرت و نفوذ خود را در آسیای غربی افزایش دهند. با به قدرت رسیدن اسلام گرایان ترکیه در سال 2002 و پیروزی حزب عدالت و توسعه، الگویی ازسیاست گذاری خارجی توسط رهبران سیاسی این کشور تحت عنوان نوعثمانی گری شکل گرفت. هدف نوعثمانی گری ترکیه احیای نفوذ فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و حتی نظامی این کشور در مناطقی بود که در گذشته تاریخی نه چندان دور جزوامپراطوری عثمانی محسوب می شدند. اتخاذ و پیگیری این سیاست مسائل اساسی در روابط ایران و ترکیه بوجود آورد. بررسی چرایی وچگونگی این برخورد منافع که بیشتر متاثر از سیاست خارجی نوعثمانی گری ترکیه نتیجه می شود، هدف این مقاله است. یافته های تحقیق در چارچوب نظریه سازه انگاری که به روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی بدست آمده، گویای آن است که هویت و هنجارهای سیاست گذاران دولت اسلام گرای ترکیه با سیاست گذاران ایرانی در تضاد است؛ لذا مشاهده می شود که نوعثمانی گری ترکیه موجب برخورد منافع دو کشور در منطقه خاورمیانه را ایجاد کرده است . از سوی دیگر، فرصت های امینتی، همکاری های اقتصادی و همکاری در حل تعارضات منطقه ای همگرایی دو کشور را اجتناب ناپذیر کرده است.

Investigating Iran's Foreign Relations with the Erdogan Government in the Framework of Structuralism

Turkey and Iran have long been powerful regional players trying to increase their power and influence in West Asia. The history of the two countries goes back to the Ottoman period and the differences between Iran and the Ottomans on religious and border issues. But in recent decades, and especially during Erdogan #39;s tenure, Turkey has sought to strike a new and balanced strategic balance for all of its neighbors, from the Balkans and the Black Sea to Central Asia and even the Far East and South Africa. In this regard, Iran #39;s foreign relations with Turkey have been affected in recent years by factors such as terrorism, the Arab Spring, Middle East peace, trade, energy, and regional developments, including Iraq and Syria. In this article, using descriptiveanalytical method, we seek to examine the issue of what factors affect Iran #39;s foreign relations with Turkey during Erdogan #39;s presidency and what effect does it have on the future relations between the two countries? And using the theoretical framework of constructivism, we have proved the hypothesis that in Iran #39;s foreign relations with Turkey, which is the main challenge of internal currents and political developments in Syria and Iraq and terrorist groups and relations with Israel and NATO, It also includes security opportunities, economic cooperation and cooperation in resolving regional conflicts.