قاعده منع شکنجه و رفتارهای مشابه دیگر در حقوق ایران و انگلستان با نگاهی به اسناد حقوق بشر

زمینه و هدف: اکثر کنوانسیون های حقوق بشری بر ممنوعیت مطلق شکنجه و رفتارهای مشابه آن تاکید کرده‌اند؛ ازاین‌رو اکثر کشورها ازجمله ایران و انگلستان در قوانین داخلی خود به این موضوع پرداخته‌اند. هدف اصلی مقاله حاضر تبیین و تشریح جایگاه قاعده مذکور در حقوق ایران و انگلستان و بررسی آن در اسناد حقوق بشری است.روش: روش تحقیق حاضر توصیفی–تحلیلی و اطلاعات مقاله به‌صورت اسنادی– کتابخانه‌ای از طریق فیش‌برداری گرداوری شده است.یافته ها: اگرچه ممنوعیت شکنجه و رفتارهای مشابه در اکثر اسناد حقوق بشری به‌طور مطلق پذیرفته‌شده است، اما در قوانین داخلی ایران و انگلستان در عمل برخی محدودیت ها وجود دارد که باعث فاصله گرفتن قوانینشان از استانداردهای حقوق بشری می‌شود، در ایران باوجوداینکه قانون اساسی هرگونه شکنجه را ممنوع کرده، قانون مجازات اسلامی آن را در سطح محدودی جرم انگاری کرده و قوانین دیگری که برای پر کردن این خلا قانونی تصویب شدند ضمانت اجرای محکمی ندارند. انگلستان نیز اگرچه هرگونه شکنجه و رفتارها و مجازات‌های غیرانسانی یا تحقیرآمیز را در قوانین داخلی‌اش منع کرده و کنوانسیون های حقوق بشری مرتبط با شکنجه را پذیرفته، اما به بهانه مبارزه با تروریسم از این قاعده عدول می‌کند.نتیجه گیری: اقدامات بیشتر و برخورد هر چه وسیع تر جامعه جهانی به‌خصوص در قوانین ایران و انگلستان در جهت مبارزه با شکنجه و رفتارهای مشابه آن لازم است.