پاسخ‌های پلیس به خشونت خانگی علیه بانوان (مطالعه تطبیقی سیاست جنایی ایران و کانادا)

زمینه و هدف: خشونت خانگی علیه بانوان، به دلیل عدم گزارش به مراجع پلیسی و قضایی، رقم سیاه قابل‌ملاحظه‌ای دارد. این امر کم توجهیِ سیاست‌گذاران جنایی و تصمیم گیران پلیس به این مسیله را در پی داشته است. در این تحقیق با رویکرد تطبیقی به پاسخ‌های پلیس ایران و کانادا به این مسیله اجتماعی پرداخته شده است. روش تحقیق: مقاله حاضر به روش توصیفی تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه‌ای انجام شده است. یافته‌ها: در سیاست جنایی ایران، پاسخ به خشونت خانگی علیه بانوان تابع رویکرد یا رویه ویژه‌ای نیست. بعضاً مشاهده می‌شود برای حمایت از برخی حقوق و آزادی‌های بانوان در برخی مکان‌های خاص از قبیل استخرها و باشگاه‌های ورزشی بانوان، طرح‌هایی ارایه‌شده که البته این طرح‌ها هنوز اجرا نشده‌اند. مقررات ماده 42 قانون آیین دادرسی کیفری 1392 مقرر داشته در صورت امکان تحقیقات از زنان و اطفال توسط پلیس زن انجام خواهد شد. پاسخ‌های پلیس کانادا از انسجام و گستردگی نسبتاً بالایی برخوردار است. تفویض اختیارات ویژه به افسران پلیس برای جداسازی طرفین خشونت از یکدیگر و بازداشت مرتکب، اختصاص خط تلفن خاص برای درخواست کمک، ایجاد اکیپ‌های پاسخ سریع به خشونت و طراحی و اجرای پروژه‌های حل مسیله برای پاسخ به این مسیله از جمله اقداماتی است که در این راستا انجام شده است. نتیجه‌گیری: پاسخ پلیس به خشونت خانگی علیه بانوان، در سه حوزه اجتماعی، وضعی و کیفری قابل تقسیم‌بندی است. در رویه‌های جاری پلیس ایران، غیر از مقررات ماده 42 قانون آیین دادرسی کیفری 1392، رویه خاصی مشاهده نشد که برای کاهش نرخ خشونت علیه بانوان طراحی شده باشد. پلیس کانادا در هر سه حوزه رویه‌های نسبتاً نظام‌مند و ویژه دارد.