ارزیابی آثار کنوانسیون پالرمو بر صلاحیت جزایی-قضایی کشور در پرتو حقوق جزای بین‌الملل و قانون مجازات اسلامی جدید

علی‌الاصول در حقوق جزایی بین‌الملل، قاعده ای عام و کلّی وجود ندارد که دولت ها را از انتخاب اصلی از اصول صلاحیت و اعمال آن منع نماید. لذا کشورها در قوانین داخلی خود اصول مختلف کیفری اعم از صلاحیت‌های سرزمینی، شخصی، حمایتی یا تکمیلی و جهانی را مورد پیش بینی قرار می‌دهند؛ بر این اساس در تحقیق حاضر به مواضع قانون‌گذار کشورمان در زمینه صلاحیت‌های کیفری در نظام حقوقی جزایی جمهوری اسلامی ایران (قانون مجازات اسلامی کشورمان که اخیراً به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده است) پرداخته و سپس به جایگاه صلاحیت کیفری در کنوانسیون ملل متحد علیه جرایم سازمان یافته فراملی (موسوم به کنوانسیون پالرمو) می‌پردازیم؛ البته با عنایت به اینکه جمهوری اسلامی ایران تاکنون به کنوانسیون فوق نپیوسته است و یکی از دغدغه های اصلی مبادی ذی‌ربط در نظام جمهوری اسلامی، تاثیراتی است که کنوانسیون حاضر در زمینه صلاحیت‌های قضایی –جزایی داراست با انجام تحقیق حاضر و بررسی تجربیات کشورهای عضو کنوانسیون بر آنیم به ارزیابی بهتری در خصوص تاثیر کنوانسیون پالرمو در حوزه صلاحیت کیفری دستگاه قضایی کشورمان بدست آوریم.