محله محوری و احساس تعلق به محله در بین ساکنان شهر تهران

اداره ی کلان‌شهرها امروز به موضوعی مهم برای مدیران شهری تبدیل ‌شده است. از مهم‌ترین مفاهیم در این زمینه، مفاهیم مشارکت اجتماعی و احساس تعلق محله‌ای شهروندان هستند که امروزه مدیران کلان‌شهرها در قالب دو نهاد سرای محله و شوراهای شهر سعی نموده‌اند تا به بارور شدن این دو مفهوم بپردازند. مطالعه ی حاضر به بررسی نقش محله محوری در ارتقای سطح تعلق شهروندان به محله ی زندگی‌شان پرداخته است. این پژوهش به‌ صورت پیمایشی در چهار محله ی تهران و با 400 نمونه –مستخرج از فرمول کوکران –انجام ‌شده است. نظریه ی غالب استفاده‌ شده در این پژوهش دورکیم و پارسونز و پاتنام است. نتایج نشان می‌دهد با نشات گیری این طرح- محله محوری – از اخلاق مدنی، در اداره ی کلان‌شهر تهران موثر عمل نموده و با کنترل گرایش به رفتار نابهنجار در هویت محله تاثیرگذار بوده است و با القای حس تعلق و هویت محله‌ای موفق عمل نموده است و رضایتمندی اجتماعی مردم رابطه-ی محکمی با محله محوری نشان داده است. میزان همبستگی محله محوری با احساس تعلق 0.802 بوده و محله محوری با رضایتمندی اجتماعی به میزان 0.963 و محله محوری با احساس مسوولیت به میزان 0.693 همبستگی نشان داده است.