فقر خانواده و زنان شهری (با تاکید بر کلانشهر تهران)

این مقاله با استفاده از یافته های قابل دسترس به مطالعه ی فقر خانواده و زنان شهری می‌پردازد. مباحث مقاله در دو بخش ارایه شده است: نخست ادبیات و مطالعات مرتبط با فقر و سپس ویژگیهای اقتصادی و اجتماعی زنان، فقر و نابرابری جنسیتی در شهر بویژه در کلان شهر تهران مطالعه شده است. مقاله استدلال می کند که کلان‏شهرهایی مانند تهران، به دلایل متعدد چون مهاجر‏پذیری فزاینده، عدم تناسب امکانات و تسهیلات عمومی، اقتصادی و اجتماعی با رشد فزاینده ی جمعیتی، فقدان سیاستهای کارآمد حمایتی، نبود یا ناکارآمدی نهادهای حمایتی، نابرابری فزاینده و محدود بودن فرصتهای شغلی با مظاهر عریان نابرابری و فقر جنسیتی آشکار مواجهند. نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که 42 درصد جمعیت شهر تهران زیر خط فقر هستند. از نظر نابرابری درآمدی تفاوتهای چشمگیری در بین خانوارهای زن سرپرست در بین مناطق شهر تهران مشاهده می‏شود. تفاوت در نابرابریهای مولفه های اصلی رفاه خانوارها، یعنی تغذیه، بهداشت، آموزش و مسکن، هم در بین مناطق مختلف شهر تهران بسیار چشمگیر است و هم قدر مطلق بعضی از آنها همچون مسکن، آموزش و بهداشت بسیار زیاد است. بعلاوه، فقر و محرومیت زنان مولفه‌های چندبعدی‌اند؛ زنان از جمله زنان فقیر گروهی ناهمگنند؛ با توجه به متغیر بودن مکانی و زمانی وضعیت جوامع شهری، نیاز به رویکرد پویا و انعطاف‌پذیری برای مشخص کردن الگوهای تحرک احتماعی یا گرفتار شدن در گرداب فقر هم برای زنان و هم برای مردان وجود دارد.