نقش محرومیت نسبی در افزایش خشونت‌های شهری مناطق حاشیه‌نشین مورد مطالعه: شهر کرمانشاه

هدف: یکی از مسایل اساسی در حوزه علوم اجتماعی و به طور خاص در جامعه‌شناسی بحث میزان خشونت‌های شهری بویژه در حاشیه شهرها‌ست. عواملی از جمله عوامل روانشناختی، اجتماعی ـ بیولوژیکی و محیطی در ایجاد این‌گونه خشونت‌ها نقش دارند. از میان فاکتورهای اجتماعی و روانشناختی محرومیت نسبی از جمله متغیرهایی است که اهمیت فراوانی دارد. هدف اصلی این مطالعه، نقش محرومیت نسبی در افزایش خشونت‌های شهری مناطق حاشیه‌نشین شهر کرمانشاه است. چارچوب نظری تحقیق برگرفته از رهیافت تفسیری اجتماعی با تاکید خاص بر نظریه گار است. روش تحقیق: این پژوهش با استفاده از روش پیمایش و از طریق ابزار پرسشنامه انجام شد. جامعه آماری مورد مطالعه چهار منطقه (جعفرآباد، شاطرآباد، دولت آباد و آناهیتا) در شهر کرمانشاه است. تعداد 200 نفر از جامعه آماری به عنوان نمونه و به شیوه تصادفی خوشه‌ای و با استفاده از جدول لین برای مطالعه انتخاب شدند. از اعتبار سازه برای روایی و آلفای کرونباخ برای پایایی ابزار تحقیق و از روش‌های آماری ضریب همبستگی پیرسون و مقایسه میانگین‌ها برای آزمون فرضیات استفاده شد. مدل تجربی این پژوهش با استفاده از رگرسیون چندمتغیره و تحلیل مسیر تبیین گردیده است. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: محرومیت فردی با خشونت‌های شهری در بعد خشم (65/0r=)، در بعد تهاجم (46/0r=) و در بعد کینه‌توزی برابر(33/0r=) است. از طرفی محرومیت گروهی با خشونت‌های شهری در بعد خشم(21/0r=)، در بعد تهاجم(54/0r=) و در بعد کینه توزی برابر(28/0r=) است. نتایج به‌دست‌آمده از این مطالعه نشان می‌دهد هراندازه افراد ساکن در مناطق حاشیه‌نشین احساس کنند با دیگر همنوعان خود فاصله اجتماعی و اقتصادی بیشتری دارند، احساس نارضایتی در میان آنها بیشتر شده و برای جبران این وضعیت به هر ابزار و وسیله‌ای دست خواهند زد که یکی از راه‌ها خشونت در مناطق حاشیه شهر است.