دیالکتیک اجتماعی فضا و فرهنگ؛ بازشناسی و تبیین جامعه شناختی توزیعِ فضایی فرهنگ در شهر اراک

مقاله قصد دارد با استفاده از مفهوم عدالت فضایی، به فهمِ الگوی عینیت یافته فرهنگ در شهر اراک دست یابد تا ضمن فهم جایگاه فرهنگ در نظام برنامه ریزی شهری به تشخیص وضعیت تخصیص و نحوه توزیع انواع کاربری های فرهنگی؛ به عنوان بستر شکل گیری فعالیت‌های فرهنگی و میزان انطباق آن با نیازها و استحقاق فرهنگی شهروندان بپردازد. روش ترکیبی با رویکرد تبدیلی هم زماناست، داده ها در مراحل کمی و کیفی به طور هم زمان جمع‌آوری و تحلیل شده اند. در بخش کمی، جمع آوری داده ها شامل ِمیزان و نوع تقاضاهای فرهنگی و متغیرهای ملاک استحقاق با ابزار پرسشنامه و روش نمونه گیری متناسب با حجم انجام شد. جمع آوری اطلاعات مربوط به مطالعات کالبدی (میزان و نحوه توزیع کاربری های فرهنگی در مناطق شهر) با تحلیل ثانویه انجام و تمامی اطلاعات در نرم افزارgis مکانی گردید. طبق نتایج الگوی توزیع فضایی فرهنگ در مناطق شهر اراک مسئله مند، ناکارا و ناعادلانه است. این توزیع در مناطق شهری محدود، ناکارا و نابرابر بوده و ارتباط معناداری بین ملاک منفعت عمومی با ملاک نیاز و استحقاق فرهنگی شهروندان در شهر اراک وجود ندارد.

.The social dialectics of space ad culture:Recognition and a sociological explanation of spatial distribution

.Applying spatial justice, this paper tries to probe deeply into the true nature of objectified culture in Arak. Our ultimate goals are to recognize the position and role of culture in urban planning systems, and also understand the attribution and distribution of cultural applications as the platform for the formation of cultural activities. It also tries to determine the conformity of these spaces with cultural needs and eligibility of citizens. To do so, quantitative and qualitative data are collected and analyzed simultaneously. A survey is conducted to collect quantitative data pertaining to the amount and type of cultural demands and eligibility. Moreover, the sampling methods is PPS. Secondary analysis is used to gather information about the distribution of cultural land use in Arak and GIS software is applied to localize the obtained data. According to the results, the patterns of spatial distribution of culture in the examined areas of Arak are problematic, inefficient and unjust. Additionally, the distribution of cultural facilities in urban areas is limited, inefficient and unequal. Also, there is no significant relationship between public interests and the cultural needs and eligibility of citizens in the urban areas studied