ارزیابی سیر تحول ادراک زیبایی شناختی محیطی در گذار از جامعه سنتی به مدرن با تاکید بر مساله بحران هویت در سیمای شهر معاصر

تغییر و تحولات ایجاد شده در حوزه هنرها و جابجایی مرزهای تعریف هنر از قرن بیستم به بعد متاثر از تحولات جامعه شناختی این عصر، در نگاه زیبایی شناختی بشر مدرن به محیط نیز تاثیر قابل توجهی داشته است. اما براستی این تغییر معیارها و مولفه های زیبایی شناسی در معماری، ریشه در کدام تحولات بنیادین در نگرش زیبایی شناسانه به هنر، در گذار از جامعه سنتی دیروز به جامعه مدرن امروز دارد؟ در پژوهش حاضر تلاش بر آن است تا با روش تحلیلیتطبیقی مبتنی بر اطلاعات اسنادی و کتابخانه ای و با رویکردی جامعه شناسانه و با تحلیل فرآیند آفرینش و سیر هنر در گذار از جامعه سنتی پیشین به جامعه مدرن امروز، به شناسایی مهم ترین عوامل نزول ماهیت هنر و کاهش طول عمر تجربه زیبایی شناختی آثار هنری معاصر، به ویژه در عرصه معماری، دست یافت. یافته های پژوهش حاکی از آن است که زیبایی شناسی در هنر از جمله هنر معماری ایرانی، در گذار از جامعه سنتی دیروز به جامعه مدرن امروز، بتدریج از آنچه واجد کیفیات زیبایی شناسی نمادین و مفهومی با عمر بلندتر که روح جمعی جامعه در آن جاری است، دور شده و به سمت زیبایی شناسی فرمی، فردگرا و فاقد مفاهیم ارجاعی، که دارای عمق ادراک سطحی تر و در نتیجه عمر کوتاه تری است، گرایش پیدا کرده است.

An Evaluation of environmental aesthetics perception in the transition from traditional to modern society with an emphasis on identity crisis in contemporary city

The transformations and developments in the field of art and the variations in definitions of art since the beginings of twentieth century have had a significant impact on the aesthetic views of modern human beings. But which fundamental changes in aesthetic approach are at the roots of the transition from past traditional society to today’s modern society? The present study, using an analyticalcomparative method based on documentary and library information with a sociological approach and the analysis of the creation process and the transition of art from traditional society to modern society, aims to identify the relative causes of the decline of arts in present aesthetics and the reduction of longevity of contemporary art experience especially in architecture. The findings of the study indicate that aesthetics in arts including Iranian art, has gradually departed from the qualitative symbolic and conceptual aesthetics and tends towards a formal aesthetics with individualistic character which lacks referential concepts and has a more superficial perception which consequently leads to a shorter lifetime.