بررسی وضعیت پایداری اجتماعی منطقه‌ی 7 شهرداری تهران با تاکید بر راهکارهای تقویت آن

در سال­های اخیر، پایداری اجتماعی یکی از موضوعات مهم گفتگوهای سیاسی دولت­های غربی شده است. نتیجه‌ی این اتفاق، تلاش برای تعریف موضوعات مرتبط با این مفهوم است. پایداری اجتماعی را به عنوان یک مفهوم، می­توان مجموعه­ای از شاخص­ها همچون؛ دسترسی (اشتغال، فضای باز، خدمات محلی)، بهداشت و بهزیستی، انسجام اجتماعی، توزیع عادلانه‌ی اشتغال و درآمد، مشارکت محلی، میراث فرهنگی، آموزش، مسکن و ثبات جامعه، ارتباط و حرکت، عدالت اجتماعی، حس مکان و تعلق تعریف نمود. هدف پژوهش حاضر، بررسی وضعیت پایداری اجتماعی منطقه‌ی 7 شهرداری تهران با تاکید بر راهکارهای تقویت آن است. روش تحقیق از نوع کمّی پیمایشی است. جامعه‌ی آماری این پژوهش شامل تمامی ساکنان منطقه‌ی 7 شهر تهران است. که از بین آنها 600 نفر بر اساس روش نمونه­گیری تصادفی و طبق فرمول کوکران به عنوان نمونه انتخاب شده است. در این تحقیق برای جمع­آوری اطلاعات پژوهش، از پرسشنامه‌ی 76 گویه­ای ابعاد کالبدی و غیر کالبدی پایداری اجتماعی استفاده گردید. هر یک از سوالات پرسشنامه به صورت پنج گزینه­ای و براساس مقیاس لیکرت امتیازبندی شدند و برای سنجش پایایی پرسشنامه از آزمون آلفای کرونباخ استفاده گردید. روایی ابزارها با استفاده از روش محتوایی و روایی سازه تایید شد. نتایج نشان داد که وضعیت متغیرهای دسترسی و کیفیت خدمات و امنیت منطقه‌ی 7 شهرداری تهران بالاتر از میانگین و در وضعیت متوسط رو به زیاد بوده است ولی وضعیت متغیرهای زیبایی­شناسی، محیط­ زیست، تراکم و انبوهی، تغییرات کاربری و ناهماهنگی کارکردی، احساس تعلق، مسوولیت­پذیری و همسایگی و امید به آینده و مهاجرت منطقه‌ی 7 شهرداری تهران پایین­تر از میانگین و در وضعیت متوسط رو به کم بوده است. همچنین بررسی نتایج نشان داده که وضعیت متغیرهای وضعیت اقتصادی و توزیع عادلانه و مشارکت منطقه‌ی 7 شهرداری تهران در حد متوسط بوده است.