رابطه اثربخشی تدریس اساتید با خودکارآمدی پژوهشی و یادگیری خود‌راهبر دانشجویان

امروزه لازمه موفقیت در عرصه یادگیری های دانشگاهی و سازمانی، به روز بودن دانش و مهارت و خودراهبر بودن فراگیران است و یادگیری خودراهبر به عنوان موضوعی کلیدی در نظام های آموزش عالی، توجه را به سوی خود معطوف نموده است. یادگیری خودراهبر که برگرفته از آموزش بزرگ سالان است، تحت تاثیر متغیرهای دیگری نیز قرارگرفته و با آن ها در ارتباط است که اثربخشی تدریس اساتید و خودکارآمدی پژوهشی ازجمله آن ها می باشند. بر این اساس، پژوهش حاضر باهدف بررسی روابط اثربخشی تدریس اساتید با خودکارآمدی پژوهشی و یادگیری خود راهبر در دانشجویان انجام شد. روش پژوهش، توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانشجویان دانشگاه ارومیه در سال تحصیلی 94-1393 بودند (6500 نفر) که با استناد به جدول مورگان و با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی، 293 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش سه پرسشنامه استاندارد اثربخشی تدریس (صفری، 1390)، خودکارآمدی پژوهشی (بیشک و همکاران ، 1996) و یادگیری خودراهبر (فیشر و کینگ ، 2010) بودند که روایی و پایایی آن ها بررسی و تایید شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها نیز از مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها حاکی از آن بودند که اثربخشی تدریس اساتید با خودکارآمدی پژوهشی و یادگیری خودراهبر رابطه مثبت و معنی دار دارد. همچنین خودکارآمدی پژوهشی در رابطه بین اثربخشی تدریس اساتید و یادگیری خودراهبر، نقش میانجی را ایفا می کند.