بررسی سطح توانمندی شغلی مربیان پرورشی دوره ابتدایی و راهکارهای توسعه آن

هدف پژوهش حاضر، بررسی سطح توانمندی شغلی مربیان پرورشی دوره ابتدایی شهر تهران و راهکارهای توسعه آن است. روش تحقیق توصیفی از نوع پیمایشی و جامعه آماری پژوهش را مدیران و مربیان پرورشی، مدارس ابتدایی مناطق نوزدهگانه آموزشوپرورش شهر تهران تشکیلدادند. از میان مناطق بالا، پنج منطقه به روش نمونه‌‌گیری خوشه ای انتخاب و سپس 311 مدیر مدرسه و 310 مربی پرورشی، انتخابشدند. ابزار جمعآوری داده را دو پرسشنامه «سنجش توانمندی شغلی مربیان و راهکارهای ارتقای آن و نیز پرسشنامه انطباق عملکرد مربیان با شرح وظایف شغلی آنان» تشکیلداد که اولین ابزار را مربیان پرورشی و دومین را نیز مدیران مدارس، پاسخدادهاند. روایی ابزارها با کمک روایی محتوایی براساس دیدگاه متخصصان و پایایی آنها نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ بهترتیب 96/ و93/0 برآوردشد. داده های جمع آوریشده با استفاده از شاخصهای آمار توصیفی و آزمون هایt ، f و تحلیل عاملی تاییدی، تحلیلشدند. یافته ها حاکی از آن است که میانگین توانمندی شغلی مربیان 01/4 از 5 و در سطح بالا قراردارد. اگرچه، میانگین توانمندی شغلی مربیان زن، بیشتر از مربیان مرد است، تفاوت مشاهدهشده از لحاظ آماری، معنی دار نیست. باوجوداین، تفاوت مشاهدهشده بین میانگین توانمندی شغلی مربیان دارای تحصیلات و سوابق خدمتی مختلف، معنیدار است. از میان راهکارهای مورد بررسی، اعتماد شغلی، افزایش حرمت اجتماعی و امنیت شغلی، تاثیرگذاری شغلی، تعیین دقیق اهداف، مسیولیت و اختیارات شغلی و شایستگی شغلی، با کسب میانگین 35/4، 31/4، 22/4، 22/4 و 20/4 از 5 بهعنوان مهمترین راهکارهای توسعه توانمندی شغلی مربیان، ارزیابیشدهاند؛ همچنین یافته ها نشاندادند که راهکارهای توسعه توانمندی شغلی مربیان را می توان در قالب دو راهکار عمده روانشناختی و سازمانی، دستهبندیکرد؛ بهعلاوه از دید مدیران مدارس، عملکرد مربیان پرورشی تاحد زیادی با شرح وظایف شغلی آنها انطباقدارد.