قاچاق اشخاص به عنوان یک جنایت سازمان یافته فراملی

جنایات سازمان یافته فراملی از مهم ترین معضلات جامعه بین الملل در قرن بیست و یکم محسوب می شوند. این جنایات توسط گروه های جنایی سازمان یافته که واجد سه عضو یا بیشتر، وحدت فرماندهی، نظم شدید با ضمانت اجراهای بی رحمانه و اهداف مالی و مادی هستند، ارتکاب می یابند. به خاطر منافع سرشار قاچاق به ویژه زنان و کودکان به منظور سوء استفاده های جنسی و سایر سوء استفاده ها، گروه های جنایی به ارتکاب این جنایت روی آورده اند. ارتکاب این جنایت موجب نقض حقوق بشری و ترویج فحشاء می شود. جامعه بین المللی و در راس آن سازمان ملل متحد به منظور ایجاد هماهنگی و همکاری در مبارزه با این جنایات میان دولت ها، در اواخر قرن بیستم اقدام به تدوین کنوانسیونی تحت عنوان «کنوانسیون ملل متحد علیه جنایت سازمان یافته فراملی» همراه با دو پروتکل کرده که در دسامبر 2000 در پالرمو (ایتالیا) برای امضای دولت ها مفتوح گردید. پروتکل اول تحت عنوان «پروتکل پیشگیری، سرکوب و مجازات قاچاق اشخاص و به ویژه زنان و کودکان مکمل کنوانسیون ملل متحد علیه جنایت سازمان یافته فراملی» در این راستا تنظیم شده که در این نوشتار مورد بررسی قرار می گیرد. مندرجات پروتکل- همچون خود کنوانسیون - انعطاف پذیر هستند تا حاکمیت و اصول حقوق ملی دولت ها نقض نشود. از این رو تصویب آن در ایران قابل توصیه است و ایران نیز نیاز به وضع قوانین متناسب نیز دارد.