اقتصاد سیاسی ترکیه در فاصله سالهای 1950-1920

تغییرات اقتصادی و اجتماعی در ترکیه در سالهای 50-1920 با توجه به ترکیب طبقاتی نخبگان حاکم و پایگاه اجتماعی رژیم کمالی به طور اساسی و همه جانبه وموزون صورت نگرفت. علیرغم کسب استقلال سیاسی و اصلاحات گسترده فرهنگی و سیاسی، وابستگی اقتصادی از طریق پیمان لوزان حفظ شده بود و کشور در چارچوب نیازهای اقتصاد و بازار جهانی یک جهت گیری صادراتی از طریق فروش محصولات کشاورزی و منابع طبیعی اتخاذ نمود که منافع حاصله عمدتا در اختیار گروهای حاکم قرار می گرفت و نخبگان نظامی و اداری در پیوند با نخبگان زمیندار و تجاری مانع شکل گیری بورژوازی ملی و کارآفرینان صنعتی و مدرن می شدند. بحران اقتصادی جهانی در 1929 ترکیه را مثل کشورهای آمریکای لاتین ناگزیر به اتخاذ سیاست جایگزینی واردات نمود. پیوند سیاسی، اقتصادی، مالی و تجاری ترکیه با دول غربی به ویژه ایالات متحده، به ویژه طی جنگ جهانی دوم و پس از آن در دوره جنگ سرد به تقویت بورژوازی کمپرادور از قبل شکل گرفته انجامید. در نتیجه با وجود رشد اقتصادی و گسترش بخش صنایع دراین دوره، یک استراتژی صنعتی شدن مستقل و پایدار و منعطف در راستای منافع ملی و توسعه اقتصادی طراحی و عملی نشد، به طوری که طبقات متوسط و پایین خواهان تغییر اوضاع شدند و حزب جدید التاسیس دموکراتیک (dp) در دهه 1950 در صدد بهره برداری از این فضای جدید بر آمد.