عملکرد جمهوری اسلامی ایران در طول جنگ عراق و ایران با توجه به پروتکل اول ژنو1977

این مقاله به بررسی عملکرد ایران در جریان جنگ ایران و عراق در پرتو دو اصل بنیادین حقوق بشر دوستانه اختصاص دارد : اصل تفکیک بین اهداف نظامی و غیر نظامی و اصل منع رنج بیهوده ؛ دو اصلی که ستونها ی اصلی پروتکل اول ژنو 1977 را تشکیل می دهد . در قسمت اول این مقاله مشاهده می کنیم که ایران در طول جنگ هشت ساله خود با عراق همواره معتقد بود که اهداف مشروع نظامی ، نظامیان در جبهه های جنگ می باشند و نه غیر نظامیان و اهداف غیر نظامی . در سمت بعدی مقاله نیز به بررسی این مطالب پرداخته شده که ایران در طول جنگ هشت ساله خود با عراق همواره معتبد بود که اهداف مشروع نظامی ، نظامیان در جبهه های جنگ می باشند و نه غیر نظامیان و اهداف غیر نظامی . در قسمت بعدی مقاله نیز به بررسی این مطلب پرداخته شده که ایران در طول جنگ از هر شیوه و ابزار جنگی جهت پیشبرد اهداف خود استفاده نکرده است . ایران نه تنها از توسل به سلاح شیمیایی اجتناب می کرد ، بلکه از بهره جویی شیوه هایی که منتهی به آسیب و ایراد صدمه به غیر نظامیان می شد ، اکراه داشت . در این قسمت ، بحث مقابله به مثل و جنگ شهرها نیز مطرح شده است . در نتیجه گیری نیز شاهد هستیم که عملکرد کلی ایران مطابق اصول کلی پروتکل، اول تلقی شده و الحاق به پروتکل مانع عمده ای برای ایران به شمار است .