تحلیلی بر نقش گروههای معارض کرد در روابط ایران و عراق در عصر پهلوی، 1979-1921

این مقاله به بررسی این موضوع می پردازد که در دوران حکومت پهلوی گروههای معارض کرد عراقی چه نقشی در روابط دو جانبه داشته اند . تلاش بر این است که به این سوالات پاسخ داده شود که چه عوامل داخلی و منطقه ای سبب شدند که گروههای معارض کرد بتوانند در روابط دو جانبه حضور پیدا کنند ؟ ماهیت نقش این گروهها چه بود ؟ ورود آنها به عرصه روابط دو جانبه چه تاثیری بر فعالیت این گروهها و بر روابط دو جانبه داشت ؟ و تحت تاثیر چه عواملی در نیمه دوم 1970 این گروهها از صحنه روابط دو جانبه خارج شدند ؟ این مقاله تلاش می کند نشان دهد که عامل اصلی که سبب مطرح شدن گروههای معارض در روابط دو جانبه شد پیدایش و شدت گرفتن تضادهای ایدئولوژیک ین دو رژیم بعد از کودتای 1958 در عراق بود . به عبارت دیگر ، مطرح شدن گروههای معارض معلول تیرگی روابط و نه علت آن بود . از این رو در روابط دو جانبه این گروهها نقش ابزار فشار را داشته اند . هرگاه روابط دو جانبه روبه وخامت می گذاشت نقش گروههای معارض گسترش می یافت و بر عکس هر گاه تشنج در روابط تقلیل می یافته است نقش گروههای معارض نیز کاهش پیدا می کرد . این بررسی در دو بخش انجام می شود. بخش نخست روابط ایران وعراق را از زمان استقلال عراق در سال 1932 تا زمان سقوط حکومت ملک فیصل پادشاه این کشور در سال 1958 و بخش دوم روابط روابط دو جانبه را از سال 1958 تا فوریه 1979 که انقلاب اسلامی در ایران به پیروزی رسید مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد . این تقسیم بندی بر اساس میزان تشابه و سازگاری ایدئولوژیک دو رژیم صورت گرفته است .