تاثیر مصرف مایه تلقیح پسودوموناس فلورسنس بر روی عملکرد و اجزاء عملکرد گندم بهاره در شرایط گلخانه ای

گونه پسودوموناس فلورسنس از مهمترین انواع باکتریهای ریزوسفری محرک رشد گیاه (pgpr) به حساب می آید. در این تحقیق توان سویه های بومی این باکتری که از مزارع مختلف زیر کشت گندم جداسازی شده اند، بر روی شاخصهای رشدگندم مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور دو سری آزمایش در شرایط گلخانه ای بر روی خاک یک مزرعه زیر آیش در دو حالت سترون و غیر سترون ، بر اساس طرح پایه rcbd در چهار تکرار، انجام گرفت. درخاک سترون شده تیمارها شامل 22 مایه تلقیح تک سویه ای(b1 تا b22) و یک تلقیح با مخلوط سویه ها(b23 ) و در خاک غیر استریل بصورت 39 تلقیح تک سویه ای ( b1 تا b39) و یک تلقیح با مخلوط سویه ها (b40) بودند. بعلاوه برای هر خاک یک تیمار شاهد تلقیح نشده (b0) نیز منظور گردید. بذرهای گندم بهاره، رقم مغان 1 در شرایط سترون جوانه دار و سپس در گلدانها کاشته شدند. در دوره رشد گیاه، رطوبت گلدانها با اضافه کردن آب مقطر در محدوده 80 درصد fc نگهداری شد. سه هفته پس ازکاشت، اولین اندازه گیری طول بوته ها، انجام گرفت. هنگام برداشت گیاه نیز شاخص های رشد شامل طول گیاه، تعداد پنجه، تعداد سنبله، وزن خشک اندام های هوایی و دانه تعیین شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار کامپیوتری mstat -c انجام گردید. نتایج بدست آمده از آزمایش های گلخانه ای حاکی از این هستند که پاسخ گندم به تلقیح با سویه های بومی پسودوموناس فلورسنس، در اکثر موارد مثبت بوده است. در خاک استریل، تلقیح بیشترین تاثیر را روی طول گیاه در مراحل ابتدایی رشد آن داشت، بطوریکه تمام گیاهان تلقیح شده نسبت به شاهد افزایش افزایش طول قابل توجهی نشان دادند(p<0.01) درخاک غیر استریل هم افزایش معنی داری در طول گیاه در سطح 5 درصد و همینطور در تعداد خوشه ها در سطح 1 درصد حاصل گردید. در هر دو خاک تاثیر مثبت تلقیح روی تعداد پنجه نیز کاملا مشخص بود، بطوریکه در هر مورد، میانگین های حداقل چند تیمار تلقیح با باکتری، بطور معنی دار در سطح 5 درصد بر شاهد تلقیح نشده برتری داشتند. اگر چه تلقیح با اغلب سویه ها موجب افزایش وزن خشک اندام هوایی و دانه ها گردید ولی در مجموع این افزایش به لحاظ آماری در سطح 5% معنی دار نشده است.