اخلال در امنیت پرواز هواپیما از منظر حقوق داخلی و بین‌الملل

از زمان اولین پرواز با هواپیما تاکنون یک قرن می‌گذرد و در این مدت هواپیما خاصه هواپیمای کشوری به عنوان وسیله‌ای که مهم‌ترین ویژگی آن سرعت است، توانسته جایگاه منحصر به فردی در حمل و نقل کالا و مسافر پیدا نموده و صنعت هوا‌نوردی را به عنوان یکی از محورهای اصلی توسعه اقتصادی در جهان مورد توجه قرار دهد. به دنبال این مهم دغدغه کشورها و مجامع بین‌المللی در خصوص تامین و حفظ امنیت پرواز هواپیما در قالب تصویب قوانین و مقررات داخلی و بیش از 23 کنوانسیون و پروتکل بین‌المللی خود را نشان داده است. در عرصه حقوق داخلی قانون «مجازات اخلال‌کنندگان در امنیت پرواز هواپیما و خرابکاری در وسایل و تاسیسات هواپیمایی» مصوب 1349، به صورت ویژه در خصوص حفظ امنیت هوانوردی همگام با اسناد بین‌المللی به تصویب رسیده و در عین مختصر بودن بسیاری از اعمال را جرم‌انگاری و تشریح نموده است. مفاد قانون فوق‌الذکر هنوز هم قابلیت اجرایی دارد و منشا تصمیم‌گیری قضات و مطالعه حقوقدانان می‌باشد. با مقایسه میان این قانون و حقوق بین‌الملل به‌رغم مشاهده نقاط اشتراک، نقاط افتراق و خلا هایی در آن مشاهده می‌گردد؛ گر چه برخی از این کاستی‌ها در قوانین سال‌های بعد نظیر قانون «مجازات اخلالگران در صنایع» مصوب 1353 و قانون «مجازات اسلامی» مصوب 1375 مورد توجه قرار گرفته، لکن ضروری است قوانین پراکنده حقوق هوایی خاصه امنیت پرواز هواپیما تجمیع شده و متناسب با شرایط و مقتضیات زمان از نظر عناوین مجرمانه و تعیین مجازات تدوین گردد.