تاثیر احراز در مالکیت آب از نگاه فقه امامیه با توجه به حقوق و واقعیت‌های معاصر

آب محرَز آبی است که در ظرفی خاص گردآوری می‌شود و در شرایطی مملوک شخصی است که آن را احراز کرده است. این پژوهش، احراز آب را به‌عنوان یکی از اسباب مالکیت آب و شرایط و محدوده استفاده از آن را بیان نموده و کوشیده است با مراجعه به دیدگاه‌های فقیهان، شرایط مالکیت آب در زمان متقدم و معاصر را به وسیلۀ احراز تبیین نماید. بر پایۀ دستاوردهای این پژوهش، همگان بدون تبعیض، در بهره‌مندی از آب‌های مباح حق برابر دارند و هر شخصی که بر آن سبقت گیرد دارای اولویت خواهد بود و پس از احراز، احرازکننده مالک آن آب است. حکم اولیه در آب احرازشده، مالکیت مطلق آن است؛ ولی حاکم جامع‌الشرایط با توجه به اقتضائات و شرایط زمان و منافع جمعی و بین نسلی و نیز بر پایۀ احکام ثانویه می‌تواند این حکم را محدود و میزان و محدوده به‌کارگیری آن را مشخص نماید.

the effect of establishing ownership of water within imamie jurisprudence’s view

established water is collected in a special container and it belongs to someone if it is acquired. this study considers acquiring water as a way of establishing ownership of water and determines the circumstances and limitations of using it. this research tries to address the issue of water ownership based on the views of early and contemporary jurisprudents. according to the findings, everyone can use mubah water equally and without any kind of discrimination and the person acquiring the rights faster than others can establish the ownership of water. the primary verdict about established water is the absolute ownership of it. however, a fully qualified ruler can limit this verdict and define limits of using water based on the requirements and conditions of that time, the common and crossgeneration interests and the secondary verdicts.