تصویر نویسنده به مثابۀ موزاییست: بررسی «موزاییک» از منظر لوسین دلنباخ در نوشتار از هم گسیخته ویرجینیا وولف

«موزاییک» به‌ عنوان مضمونی در ادبیات و نیز استعاره‌ای از ادبیات مدرن توسط لوسین دلنباخ، منتقد و نظریه‌پرداز معاصر «موزاییک» به‌عنوان مضمونی در ادبیات و نیز استعاره‌ای از ادبیات مدرن توسط لوسین دلنباخ، منتقد و نظریه‌پرداز معاصر سوئیسی مطرح شده است. دلنباخ از «موزاییک» برای فهم زیباشناسیِ ادبیات مدرن و ساختار نوشتار پاره‌پاره، که از دست‌آوردهای مدرنیته است، استفاده می‌کند. او دو ویژگی متضاد برای متن موزاییکی برمی‌شمرد: 1. منقطع بودن اجزای تشکیل دهنده، 2. وحدت کلی. به عقید‌ۀ دلنباخ، انعکاس پلورالیسم مدرن و در عین حال راه‌حل از هم نپاشیدن وحدت و انسجام در الگوی موزاییک نهفته است. ویرجینیا وولف از اولین نویسندگان قرن بیستم میلادی است که در آثارش با نوشتاری از هم‌گسیخته و منقطع به بازتاب زیباشناسانۀ دگرگونی و آشفتگی جهان درون و بیرون انسان عصر مدرن پرداخته است. این پژوهش برآنست تا نشان دهد که نوشتار ازهم‌گسیختۀ وولفی از نوع موزاییکی است که دلنباخ تعریف کرده است. بر همین اساس، دو مشخصۀ اصلی موزاییک (ناهمگن و همگن بودن) در ساختار، عناصر اصلی (زمان و مکان، زاویه دید، شخصیت پردازی)، تصاویر و موتیف‌ها، و مضامین و درون‌مایه‌های آثار وولف بررسی شده‌اند. این پژوهش نشان می‌دهد که الگوی موزاییک نه تنها در فرم که در مضمون و محتوای آثار وولف تنیده شده است و در نتیجه آثار وولف در تمام اجزای متن، در عین از هم‌گسستگی و کثرت به سمت وحدت کلی و انسجام در جریان هستند.

the portrait of the writer as a mosaicist: lucien dällenbach’s mosaics in virginia woolf’s fragmentary writing

introduction: with the advent of modernity, mimesis and the classical art and literature proved to be no more the adequate methods of representation. strongly conscious of the changes of her era, virginia woolf is one of the first writers of the twentieth century to have used and developed the &fragmentary writing& as an aesthetic technique to reflect the change and the chaos in modern man’s inner and outer world. among the critics who have attempted to elaborate on the fragmentary style of representation in modern art and literature, lucien dällenbach employs the analogous figure of &mosaic& to explain the aesthetics of modern texts and the structure of fragmentary writing. the present article seeks to study woolf’s selected novels from dällenbach’s point of view in order to show to what extent woolf’s fragmentary texts can be considered mosaics.background of the study: a descendant of geneva school, lucien dällenbach (1940-present) is a contemporary literary critic whose theories can be categorized as “thematic criticism”. for dällenbach, &the mosaic& is an important theme in and a metaphor for modern literature, through which one can best express and understand the link between sociology and the aesthetics. in his book entitled “mosaïques : un objet esthétique à rebondissement”, dällenbach defines two contradictory poles as the two essential characteristics of a “mosaic text”: 1. the discontinuity of its components, 2. the unity of the whole. hence, a “mosaic text”, in itself a reflection of a “mosaic world”, contains homogeneity of heterogeneity and is the solution for order in chaos, totality in fragmentation. according to dällenbach, therefore, the best model to represent the pluralism and the diversity in the heart of modernity and at the same time the solution to prevent the dismantling of the coherence and unity is to be found in the mosaic. methodology: this study attempts to read virginia woolf’s fragmentary writing in the light of lucien dällenbach’s “mosaics”. to this end, the two main characteristics of literary mosaic according to dällenbach -- discontinuity and unity -- are to be examined in the following elements of woolf’s fiction: the structure of her novels; the main elements of the novels (time and space (what dällenbach studies as “spatialized temporality”), point of view (polyphony and multi-perspectivism according to dällenbach), characterization (the mosaic of the self); the images and motifs (cutting and breaking vs. sewing and knitting); the themes (the theme of the distance of vision and the theme of order disorder).  conclusion: through the analysis of the above factors, this article demonstrates how the mosaic model is interwoven in the form as well as in the content of woolf’s novels and that as a result, woolfian texts tend toward a coherent unity in spite of their disjointedness.