بررسی و مقایسه میزان ادبیت باب ششم گلستان سعدی و ترجمه روسی آن بر اساس معادله بوزیمان

یکی از مسائل مهم در ترجمه آثار شاخص ادبی میزان ادبیت متن ترجمه در مقایسه با متن اصلی است. در سبک شناسی آماری با بررسی فرم و محتوای آثار می‌توان به میزان ادبیت متون دست یافت. بوزیمان، زبانشناس آلمانی معادله‌ای را برای بررسی میزان ادبیت متون ادبی معرفی کرده است. در این معادله نسبت فعل به صفت (var)، محاسبه می‌گردد و هر چه خارج قسمت بزرگ‌تر باشد، متن مورد بررسی از ادبیت بیشتری برخوردار است و بالعکس، اگر خارج قسمت عدد کوچکی باشد، متن به سبک علمی نزدیک‌تر می‌شود. در پژوهش حاضر، ابتدا معادله بوزیمان را برای کاربست در متون روسی بومی‌سازی کردیم و سپس حکایت‌های باب ششم گلستان سعدی و ترجمه آن‌ها به قلم علیف و استاراستین را از منظر میزان ادبیت، مورد واکاوی قرار دادیم. بررسی‌های انجام شده نشان داد که میزان ادبیت باب ششم از ترجمه آن بیشتر است ولیکن ترجمه علیف و استاراستین به دلیل سود بردن از ترجمه شعر به شعر، جوانی مترجمان و استفاده از کلمات هم‌قافیه و جناس لفظی و معنوی در زبان روسی در مواجهه با نثر مسجع گلستان، ترجمه قابل قبولی است و می‌توان گفت که مترجم در ترجمه و انتقال ادبیت متن گلستان به زبان روسی، موفق عمل کرده است.

studying and comparing the level of literariness of the sixth chapter of saadi’s golestan and its russian translation based on the busemann equation

introduction: as the investigation of the wessex’s paratextual material reveals, hardy’s insightful conviction on the primacy of emotional reasoningover logical cognition in the mind’s nexus informs his predetermined intentionality in assigning the impressionistic elicitation of affective responsivenessas the ultimate mission of his literary compositions. accordingly, the wessex novelist develops a sophisticated fabric of interconnected narrative strategies to effectively evoke and enlist the subject readers’ empathetic identification with the desolately suffering protagonists. since humankind is condemned to the inflictions of a sinisterly indifferent universein hardy’s fixated philosophy, the affective investments of his impressionistic narratives purportedly aim at the altruistic propagation of empathetic compassion to rectify moral degeneration as the sole consolationfor the confounded human existence. however, it is critical to reconsider the functional basis of the wessex’s methodical dominion on emotionalsusceptibilities in the scope of contemporary research in affective narratology since the instrumental capitalization on affective realism harbors gravecapacity for engraving the intended versions of perceived reality.