شعر به مثابۀ رویدادِ سکوت: خوانشی دلوزی-هایدگری از «هنر شاعری» نوشتۀ آرچیبالد مک‌لیش

پژوهش حاضر به خوانشِ موردیِ شعر «هنر شاعری»، اثرآرچیبالد مک‌لیش، در پرتو نظریات دلوز-گتاری و هایدگر در باب معناآفرینی می‌پردازد. معنا‌آفرینی در حوزۀ معنای دلوز و گتاری برخلاف روند مالوف معنایابی عقل متعارف، اسکیزوفرن، انقلابی، و هنرمندانه است؛ انقلابی به معنای ادبیات اقلیتی و هنرمندانه به معنای شاعرانه. شاعرانگی معنا در شعر، به مثابۀ رویدادی همانند رویداد‌اندیشی شعر در فلسفۀ هنر هایدگر، به سکوت برگزار می‌شود. روزۀ سکوت شعر، آفریدگاه معناهای مکرر و متفاوتی است که در شدن‌ها و شدت‌های پی در پی بدنِ بدونِ اندام بروز می‌یابند. بدین شیوه شعر، معنا و حقیقت را چون رویدادی خلاف عادت و شانی از شئونات هستی در کار می‌نشاند. از این رو رویدادگونگی شعر با معنا‌بخشی‌اش مصادف می‌شود. طرفه آنکه آرچیبالد مک‌لیش در شعر «هنر شاعری» (“ars poetica”) هستندگی و در-جهان-‌بودن شعر را با چیدمان پارادایم‌های سکوت، سکون و بی‌واژگی بر معنا‌آفرینی مالوف بنا می‌نهد. بدین طریق، شعر معنای متعارف را برنمی‌تابد زیرا دغدغۀ معناهای رویدادگون متفاوت و اشتدادی را به مثابۀ در-جهان-بودن دارد. این مقاله بر آن است تا فرایند معناآفرینی را در شعر نامبرده با تکیه بر یک چارچوب ترکیبی از فلسفه دلوز-گتاری و هایدگر بررسی کند و همزمان به شیوه‌ای توصیفی، یک خوانش نزدیک از شعر مک‌لیش به دست دهد.

poetry as an event of silence in archibald macleish’s “ars poetica”: a heideggerian-deleuzean reading

meaning-making in the deleuze-guattari semantic region is a revolutionary and artistic schizophrenia, contrary to the conventional process of semantics of conventional reason. revolutionary means minor literature, and artistic means poetic. the poetics of meaning in poetry is held silently as an event similar to the poetic thought event in heidegger’s philosophy of art. poetry’s vow of silence is the creating place of recurring and different meanings that appear in the successive turns and intensities of body without organs. in this way, poetry uses meaning and truth as an event out of habit and as a dignity of existence. hence, the eventfulness of poetry coincides with its meaning. surprisingly, archibald macleish builds beingness of poetry in ‘ars poetica’ by arranging the paradigms of silence, stillness, and wordlessness on familiar meaning-making. in this way, poetry does not tolerate the conventional meaning because it is concerned with different and intensified eventful meanings as being in the world. the present study is a deleuzian-heideggerian reading of macleish’s poetic art in the light of the above concepts and considers poetry as an event focused on pure and unfamiliar meaning and truth.