دیالکتیک بستگی و گشودگی در شعر رنه شار

گزاف نگفته ایم اگر ادعا کنیم که همه شعر رنه شارشاعر فرانسوی مکان چالشی است میان مقوله متضاد «گشودگی» و «بستگی». در واقع در شعر او همیشه شاهد اشتیاق مفرط سوژه برای رفتن، گریز و تغییر دائمی از سویی و از سوی دیگر گرایش به بازگشت به مکان آغازینی که رفتن از آن آغاز می شود، می باشیم. بازگشت نه برای ماندنی دائمی بلکه برای آن که سوژه از این مکان آغازین به عنوان سکوی پرتاب بهره گیرد و سکوی پرتاب چیزی نیست مگر منبعی از انرژی برای سوژه ای که تن‌ها با تکیه بر این منبع انرژی مکان های اغازین به دنبال گشودگی به کشف امکانات متفاوت و ناشناخته هستی است. سوژه شار هرگز تن به جذابیت های فریبکارانه مکان های بسته که در آن ها می تواند دمی بیاساید نمی دهد. بلکه برعکس، او خود را پیوسته آماده برای احیایی دائمی می بیند. به بیان دیگر او خطر رفتن را به رخوت ماندن ترجیح می دهد. هدف اصلی این مقاله جواب به این پرسش است که اساساً در شعر شار چه تصویرهای شاعرانه ای این دو گرایش متضاد، یعنی میل به رفتن و «گشودگی» و بازگشت به مکان های آغازین آرامش بخش و حمایت کننده را به شیوه استعاری به تصویر می کشانند.