میراثی از جنس خسران: جستجوی خانه در برزخ دایسپورا

مقاله ی حاضر به بررسی «لامکان ها» در ادبیات دایاسپورا و تاثیر آن بر مقوله ی «هویت» اقلیت مهاجر می پردازد. نویسنده با استفاده از رویکرد مطالعات فرهنگی و جغرافیای پسا-استعماری و با بهره گیری از نظریات منتقدانی نظیر مارک اوژه و راجرز‌ بروبیکر در پی پاسخ به این پرسش بنیادی است که چگونه گفتمان نئو-امپریالیسمی در دوران پسا-جهانی توانسته در قالب ‌مقوله ی نوین «شهروند خوب جهانی» دیگربار ساختار سلسله‌ مراتبی «خود/دیگری» دوران استعمار را تکرار کند؟ بدین منظور کتاب برجسته میراثی از جنس خسران (2006)، نوشته ی کیرن ‌دسایی (kiran desai)، بررسی می شود تا به چگونگی تاثیراین ساختار سلسله مراتبی ‌در شکل گیری «لامکان ها» در غرب ‌پرداخته شود. چنین استدلال می شود که غرب، علی رغم برجسته کردن مرزهای نژادی و تلاش مبنی بر حذف ‌اقلیت مهاجر از عرصه ی متروپل و حفظ خلوص فرهنگی خود، نتوانسته است از شکل گیری پسا-دایاسپورا، یا الگوی جدیدی از دایاسپورا، که مبتنی بر «قومیت موقعیت مدار» است پیشگیری کند و ناگزیر از بازتعریف مقوله ی هویت و جغرافیای فرهنگی در عصر جهانی شدن است.