جلوه‌هایِ امرِ نشانه‌‌ای در ساحتِ نمادین: خوانشِ گفتمانِ جنون در سه تراژدیِ برجسته‌ی ویلیام شکسپیر از دیدگاه‌ِ جولیا کریستوا

مضمون جنون و جلوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های آن از دیرباز در آثارِ ادبی به اشکالِ مختلف ترسیم و توصیف شده است. شکسپیر یکی از نویسندگانی است که این پدیده را در تعدادی از تراژدی‌های خود از طریقِ آفرینش و معرفیِ چند شخصیتِ پیچیده بازنمایی کرده است. پرداخت و برداشتِ او از این پدیده را بسیاری از منتقدان نوآورانه و به دور از باورهایِ سنتی و پنداشت‌هایِ رایج می‌‌‌‌‌‌دانند. از همین رو می‌توان این عارضه و شخصیت‌هایِ مجنون در آثارِ او را  بر مبنایِ نظریه‌های معاصر بررسی و تحلیل نمود. شکسپیر به ویژه زبانِ شاخصی برای شخصیت‌هایِ مجنونِ تراژدی‌هایِ خود ابداع می‌کند که بازتابِ وضعیتِ روانیِ آن‌هاست. در این جستار، گفتارِ چهار شخصیت در سه تراژدی برجسته‌ی شکسپیر – هملت، شاه ‌لیر، و مکبث –  از دیدگاهِ جولیا کریستوا بر اساسِ نظریاتِ زبان‌شناختیِ او در موردِ خصلتِ نشانه‌ای و نمادینِ زبان تحلیل خواهد شد، با این پیش‌فرض که گفتمانِ جنون در این نمایشنامه‌‌ها حاصلِ هجومِ وجهِ نشانه‌ای به وجهِ‌ نمادین زبان است.