زبان، اخلاق و هویت در تئاتر پسامدرن

اخلاق در عصر پسامدرن دستخوش تغییرات عمده ای در زمینه‌ ی‌ هویت شده است و تئاتر پسامدرن بستری مناسب برای به تصویر کشیدن و عرضه ی رابطه ی تنگاتنگ بین اخلاق، هویت و زبان بوده است. این مقاله بر آن است تا ابعاد جدیدی از اخلاق‌ و کنش اخلاقی را در تئاتر دهه های شصت تا هشتاد آمریکا و انگلیس را مورد بررسی قرار دهد. چهارچوب نظری برای تحلیل و مطالعه ، فلسفه‌ی سیاسی جورجو آگامبن‌، متفکر معاصر ایتالیایی خواهد بود. علی‌رغم توجه و دلبستگی وصف‌ناپذیر آگامبن به ادبیات، هنر و نقد، به شعر و بوطیقا‌، تاکنون تلاش اندکی برای خوانش آثار ادبی و هنری با اسلوب نقادی وی انجام گرفته است. مقاله ی حاضر ‌تلاش‌ دارد‌ بین هنر و تفکر آگامبن آشتی برقرار و زاویه‌ی نقد جدید و دست‌‌نخورده‌تری‌ به عرصه‌ی نقد معرفی کند. تفکر آگامبن، زبان، هستی‌ شناسی و سیاست را در کنار و مجاورت یکدیگر مورد مطالعه قرار می دهد. او باور دارد تجربه ی حدود زبان، همان ماده ی زبان، امری اخلاقی است که می تواند هنجارها و کلیشه های تحمیلی قدرت را به چالش بکشد. در این راستا، تئاتر پسامدرن انقلاب بزرگی را در نقش زبان شاهد بوده است. حال تماشاگران برای بودن در سرحد تعامل زبانی و گفتار پا به سالن اجرا می گذارند. این روند را می توان از منظر آگامبن، اخلاقی دانست که به واسطه ‌اش سرکوب و مراقبت همیشگی ولی نادیدنی و نهانی قدرت محکوم می‌‌شود. چنین است که تئاتر به جایگاه حقیقی‌ اش، یعنی تجربه ای مشترک بین افراد، نایل می شود. هدف نهایی این مقاله، نشان‌‌‌دادن اسبابی است که به واسطه آنها محدودیت‌ های زبان به کنش اخلاقی تبدیل می شوند و هویتی متفاوت را رقم می زنند