بررسی‌ بازی‌‌های‌ زبانی‌ در دو‌ اثر‌ پالود و‌ در جستجوی زمان ازدست‌‌‌‌‌رفته

برای هنرمندان و نویسندگان، بازی همواره‌ وسیله‌ و‌ ابزاری بوده است برای جلب و جذب تماشاگران و خوانندگان. اما آن زمان‌ که‌ سخن از رمان و ادبیات و آفرینش ادبی ‌به‌میان‌ می‌آید، این امر شکل و حالت جدید و متفاوتی به خود می‌گیرد. در حقیقت می‌توان گفت که این ابزارهای متفاوت و متنوّع می‌توانند برای سرگرم‌کردن خواننده و به‌‌وجود‌آوردن نوعی حس طنز و شوخی به‌‌شمار بیایند. علاوه‌ بر این جنبۀ‌ کمیک و طنز، نویسنده می‌تواند از این جنبه‌ها استفاده نماید تا به بهانۀ‌ شوخی و بازی‌، ناگفته‌هایی را بگوید و آنچه را که‌ نمی‌تواند به‌‌‌صراحت‌‌ بر زبان آورد‌ به‌‌‌‌شکلی غیر‌مستقیم بازگو نماید. مارسل پروست و آندره‌ ژید، این دو چهره بزرگ ادبیات فرانسه در قرن بیستم از این امکان به بهترین شکل بهره ‌گرفته‌اند و ردپای فعالیت‌های‌ مبتنی‌‌‌‌‌‌‌‌‌بر ‌بازی را می‌‌توان‌ در جای‌‌جای متون‌ آنها‌ دید. این دو نه تنها از جنبۀ‌ زبانی‌ بازی را به‌‌خدمت‌ گرفته‌اند بلکه‌ در توصیف‌ صحنه‌‌ها و نیز توضیحاتی که در مورد رفتار شخصیت‌های داستان داده‌اند از این روش به‌‌خوبی بهره برده‌اند.