روایتی شبح زده: بازنمایی روان زخمِ مهاجرت در سه‌گانه «هِما و کاشیک» از مجموعه داستانی خاک غریب اثر جومپا لاهیری
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
بهمن پور بهاره ,نجومیان امیرعلی
|
|
منبع
|
نقد زبان و ادبيات خارجي - 1396 - دوره : 14 - شماره : 19 - صفحه:77 -97
|
|
|
|
|
چکیده
|
این مقاله برآنست تا با بهره گیری از ادبیات دیاسپوریک به بررسی امکان و چگونگی بازنمایی ادبی روان زخم مهاجرت بپردازد. در راستای همین هدف است که مقاله حاضر، با معرفی نظریات روانکاوانه پسا-فرویدیِ روان زخم در چهارچوبی دیاسپوریک (بالاخص با بهره گیری از آراء نیکولاس آبراهام و ماریا توروک در باب مقوله شبح، دو پروسه درون فکنی و الحاق و مفهوم سردابه) راه را برای ارائه تحلیلی روانکاوانه از مساله روان زخم مهاجرت در سه گانه هما و کاشیک (اولین و آخرین بار، آخر سال و رفتن به ساحل) از مجموعه داستانی خاک غریب (2008) اثر جومپا لاهیری هموار می سازد. این مقاله در اصل با تاکید ویژه بر موتیف شبحِ مادر مرده که محور اصلی هر سه داستان را تشکیل می دهد و همچنین با اشاره به مقوله کنش معوقی که در پیچ و تاب ساختاری متن سه گانه لاهیری به اجرا در آمده چنین ادعا می کند که روان زخم حاصل از مهاجرت و ترکِ (روانی) سرزمین مادری که از منظر روانشناختی به مثابه کندن یا کنده شدن از شبحِ مادری مُرده بوده واز اینرو پروسه ای بس دردناک و طولانی است تنها در ورای نسل ها و آنهم فقط در صورت تمایل سوژه مهاجر به اذعان، پذیرش، و مواجهه معوق با درد آن پذیرش و در نتیجه شروع احتمالی پروسه دیرهنگام سوگواری امکان التیام می یابد - امکانی که البته ممکن است هر آینه به دلیل فعال شدنِ غیر ارادی مکانیزم دفاعی سوژه، نیاز مبرمش به سردابه سازی و حفاظت از آن، تمایلش به فرار از مواجه با درد، و ترجیح ناخودآگاه الحاق به درون فکنی منتفی شده، به تعویق افتاده، و یا وارد چرخه معیوب برون ریزی (و نه پویش) در نسل های بعد شود.
|
|
کلیدواژه
|
روان زخم (تروما)، مهاجرت (دیاسپورا)، کُنشِ معوق، استعاره مادر مرده،نیکولاس آبراهام و ماریا توروک
|
|
آدرس
|
دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی, ایران, دانشگاه شهید بهشتی, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
amiran35@hotmail.com
|
|
|
|
|
|
|