پیامدهای آسیب‌شناختی دوری محل کار از خانه بر فرد

هدف این مقاله نشان دادن برخی از پیامدهای دوری محل کار از خانه‌ برای کسانی است که فاصله‌ی محل کار تا منزلشان زیاد است و بخش قابل توجهی از شبانه‌روزشان را می‌گیرد و از خصیصه‏های زندگی در کلان‌شهرها در عصر مدرن است. در این مقاله براساس نظریه‌ی زیمل درباره‌ی کلان‌شهرها که پیامدهایی چون دل‌زدگی، شی‌وارگی و فاصله‌ی درونی بین افراد را از پیامدهای زندگی در کلان‌شهرهای مدرن به‌شمار می‏آورد و حضور در گروه‌های کوچک و اولیه را از جمله راه‌های جبران این پیامدها عنوان می‌کند بدین فرض می‏رسیم که  چون کسانی که فاصله‌ی محل کار تا محل زندگی‌شان زیاد است فرصت کمتری برای حضور در گروه‌های کوچک و اولیه می‌یابند و درنتیجه پیامدهای مذکور با افزایش زمان رفت‌وبرگشت به محل کار تشدید می‏شود. یافته‏های ما براساس پیمایش نمونه‏ای احتمالی (به‌حجم 400 نفر) از شاغلین ساکن کرج و مصاحبه‌ی حضوری با آنان مبین صحت نتیجه‏گیرهای مذکور و تایید تجربی فرضیات تحقیق است.

Pathological Consequences of Long Distance of Residence and Workplace

The goal of this article is to indentify some consequences of the long distance of workplace and home. Long distance commuting is a problem resulted from living in modern cities, in particular metropolitans.   Simmel introduced pathological consequences such as blasé, reification, and internal distance among city dwellers and suggested to remove the consequences, attendance in and belonging to small and primary groups are extremely important. Accordingly, in this paper, based on Simmel’s ideas we argue that those city dwellers who commute a long distance between   their residence and their work location have less time to attend in small and primary groups and, as a result may face blasé and internal distance. Our findings from a sle of long distance commuters living in Tehran support the theoretical concepts suggested by Sommel.